Η προσταγή του Αθανάσιου Διάκου

Σπιθίζανε τα μάτια του. Του ήλιου η φωτιά θέριευε τα στήθη του. Το μέσα του πυρπολούσε τις ρουμελιώτικες ψυχές. Ήλιε μου κρύψου στα βουνά, ο Διάκος  ανοιξιάτικα στους ουρανούς  διαβαίνει! Ελληνοσύνη γείρε, υποκλίσου στου Διάκου την αντρειά.

Κι από ψηλά , στους θρόνους του ουρανού, στη αγιοσύνης  τους ουράνιους λειμώνες ξάφνου ακούστηκε η προσταγή: «Γραικοί, ώ Γραικοί»  εφώναξε ο Διάκος. «Πιάσετε τ’ άρματα να σηκωθεί ολόρθο το έθνος των Ελλήνων. Στο διάβα της ζωής δεν πρέπει  τα κεφάλια στης γης να σκύβουν. Είναι μυστήριο ο Έλληνας. Λειτουργήστε τις ψυχές σας με των προγόνων τα νάματα τα ιερά. Με φως λουστείτε. Στης Αλαμάνας τα νερά ορμήστε. Διαβείτε τα στενά κι ομπρός όπου η πατρίδα σας καλεί. Διακονήστε την λευτεριά, διακονήστε ελληνοσύνη !»

                                                               Στρατῆς Γιαννῖκος