Στρατῆς Γιαννῖκος
Θροΐζουν τα φύλλα της αυλής. Είναι που ο άνεμος αέναα γεννοβολά. Καινούριες υπάρξεις ξεπετάγονται ανάμεσα στις φυλλωσιές. Κάποιοι ελπίδα τις ονοματίζουν, άλλοι προσμονή. Είναι τα όνειρα μας που πετούν, ο αγώνας των νέων παιδιών να κατανοήσουν τον κόσμο, το μυστήριο της φύσης, το μέγα της ζωής μυστήριο.
Ο άνεμος αναταράσσει τα νερά της στέρνας.
Σηκώνονται πελώρια τα κύματα στην κολυμβήθρα της ζωής. Ο άνεμος είναι η ανάσα
του θεού, Αν συνταχθείς μαζί του, γίνεσαι ο γητευτής των κυμάτων. Σκέψου λοιπόν
πριν ριχτείς στον αγώνα της ζωής, Ενδύσου με λευκά ιμάτια, στρέψου προς
την Ανατολή. Εκεί το φως, εκεί η πηγή,
εκεί τα μυστικά της αιώνιας νιότης,
Πέρνα αγέρωχος καταμεσής της θάλασσας. Το νερό
είναι σύμμαχος σου.
Ένας άγγελος λευκοφόρος θα βρίσκεται πάντα δίπλα σου. Αμέτρητα κεριά θα
φωτίζουν τον δρόμο σου. Φωτίσου, φωτίσου. Βαφτίσου με νερό μυστικό, με φωτιά κι
αγέρα. Πάλεψε με τους πόθους σου, πρόβαλλε τα όνειρά σου στον ουρανό. Ατένιζε
τη ζωή με ελπίδα.
Να ξέρεις πως εσύ είσαι η φωτιά. Αρραβωνιάσου την
θάλασσα κι ο αέρας θα σε παραστέκει. Χιλιάδες πλεούμενα θα ακολουθούν τη ρότα
σου.
Βγες στο ακρόπλωρο της γαλέρας, ρίξε το χρυσό σου
δαχτυλίδι κι αναφώνησε:
«Σε νυμφεύομαι θάλασσα,
ενώπιον
του αληθινού και αιωνίου
Θεού».
Θροΐζουν τα φύλλα της αυλής. Ένας
μικρός δόγης βαφτίζεται στα νερά της στέρνας. Ο άνεμος συμμαχεί με τα θερινά
λιοπύρια. Το μυστήριο της ζωής κρυμμένο στις φυλλωσιές του κήπου μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου