Στρατῆς Γιαννῖκος
Τούτες εδώ τις μέρες, πιστοί σύντροφοι στάθηκαν οι
ροδοδάφνες της παιδικής μου ηλικίας. Γεμάτες οι ρεματιές του χωριού μου, να
πιούν οι ροδοδάφνες νερό να ξεδιψάσουν, να μαζέψουν την πίκρα του ανθρώπου και
να την κάνουν λευκά και ρόδινα άνθη.
Οι τεράστιες αροδάφνες του κάμπου που σε παλιούς καιρούς είχε φυτέψει στην άκρη
του περιβολιού του, ο γείτονάς μας, ο γέρο Στρατής Ασμάνης, έπιασαν τόπο κι ας έγιναν
κάποτε θυσία για να φαρδύνει ο δρόμος.
Ο κυρ Στρατής δεν είχε παιδιά. Σαν φεύγαμε για την Αθήνα, σαράντα πέντε χρόνια πριν, μού έδωσε ένα παλιό δεμένο βιβλίο, να έχω λέει να τον θυμάμαι. « Κάποτε» μού είπε «θα με θυμηθείς, κάποτε θα πιάσει τόπο τούτο δω το βιβλίο». Πού νά ‘ξερε ότι μαζί με το βιβλίο θα μού άφηνε και την κληρονομιά της ροδοδάφνης.
Τις μέρες του κορονοϊού είπα να μην ξεκόψω από το σχολειό κι όλο στης Ελένης και στο 13-21 Δημοτικό Κερατσινίου του Νίκου περιδιάβαινα. Σχολειά που έχουν αφήσει το στίγμα τους στην περιοχή, σχολειά καταπράσινα. Χθες καθισμένοι με τον Νίκο στα παγκάκια της αυλής, θαυμάζαμε τον κήπο του σχολειού του: Λεύκες, μελιές, αγριοπασχαλιές, βιβούρνα, ροδιές, ακακίες προύνοι και καλλιστήμονα τριαντάφυλλα. Φούντωνε η φύση, ψήλωναν και τα παιδιά. Κάθε ένα δέντρο, κάθε λουλούδι μεγαλωμένο με αγάπη, όπως και τα παιδιά με αγάπη μεγαλώνουν στο σχολείο τους.
Ο νους μου πήγε στην παλιά μου κληρονομιά. Σκέφτηκα: «Να πώς ταιριάζουν τα βιβλία με τα άνθη. Να πώς ένα βιβλίο μπορεί να γεννήσει μια ροδοδάφνη και μια αγριοπασχαλιά να μας μάθει γράμματα. Να πώς καταργείται ο χρόνος».
Σαν
θέλουμε να μάθουμε καλά γράμματα, πρέπει τη φύση να φέρουμε κοντά στα παιδιά.
Πρέπει «θεόθεν να οργά η ψυχή μας», όπως μας λέει στη δική του «Ροδοδάφνη» ο
Κλέων Ραγκαβής. Τότε είναι που θα αλλάξουμε ως άνθρωποι, αφού αντάμα με τη φύση
θα ψηλώνει κι η ψυχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου