Στις τάξεις και στις εκκλησιές

                                                    Στρατῆς Γιαννῖκος

Μικρός ήμουν πολύ ζωηρός. Στην τάξη, στο διάλειμμα στην αλάνα δεν κρατιόμουνα. Πάντα μηχανευόμουν τη ζαβολιά. Η βέργα του δασκάλου είχε γίνει ένα με το πετσί μου. Είχαμε μια σχέση λατρείας. Δεν μπορούσα να κάνω χωρίς αυτήν κι ούτε η βέργα χωρίς εμένα.

Μα σαν την Κυριακή πηγαίναμε με το σχολειό στην εκκλησιά, όλα άλλαζαν. Με το που πέρναγα την πόρτα του ναού γινόμουν άλλος άνθρωπος. Το αγιοπαίδι της αλάνας έπρεπε να δείξει σεβασμό. Πώς να περάσει  η ώρα χωρίς να βγάλεις μιλιά, χωρίς να τζιλώσεις τον άλλον, χωρίς να μιλήσεις;

Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να μείνω ήσυχος. Ήταν το Μάτι του Θεού πάνω στο θολωτό της εκκλησιάς, μπροστά από την Ωραία Πύλη. Αυτό κοιτούσα, μ’ αυτό μιλούσα, αυτό με παράστεκε. Κάποιος άλλος θα είχε φοβηθεί, θα είχε νιώσει δέος, θα γύριζε αλλού τα μάτια του. Μα για εμένα ήταν ο φίλος ο καλός. Γεμάτη η εκκλησιά, όμως για την αφεντιά μου δεν υπήρχε τίποτε άλλο πέρα από το Μάτι του Θεού. Αυτό με ορμήνευε, αυτό με συντρόφευε, σ’ αυτό απολογιόμουν.

                                                               

Τούτο το μάτι είναι που με ελέγχει και με συντροφεύει στη ζωή μου. Σαν πάω να ξεφύγω και να γίνω απάνθρωπος κείνο μού βάζει φρένο, με επαναφέρει στη ζωή. Μου φωνάζει: «Ρε συ σύνελθε! Ο άνθρωπος δεν είναι θηρίο!», «Κοίτα ψηλά να φτάσεις μην έρπεις στη γης!».  Σαν αμαρτάνω του λέω τον πόνο μου κι εκείνο μένει ακίνητο και σιωπηλό. Τι πιο μεγάλη «τιμωρία» από τη σιωπή.

Όξω από την εκκλησιά,  ξεχνούσα το Μάτι του Θεού. Να μ’ αγαντάρει δεν μπορούσε. Έκτοτε στη ζωή μου είδα πολλά μάτια, μα κανένα δεν ήταν τόσο αληθινό σαν το Μάτι του Θεού εκεί ψηλά στο θολωτό της εκκλησιάς.   Είδε κι απηύδησε κι είπε να με  κάνει να πληρώσω για όλες τις ζαβολιές των παιδικών μου χρόνων. Κάπως έτσι έγινα δάσκαλος και «τιμωρούμαι» κάθε μέρα με τις σκανταλιές των παιδιών, γελάω με τα παθήματά τους, αγωνιώ με τις δυσκολίες τους, χαίρομαι με τους έρωτές τους.

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο η ματιά του Θεού είναι η ματιά του παιδιού. Κι η εκκλησιά και το σχολειό έχουν σε κάποια γωνιά, το Μάτι του Θεού να τους συντροφεύει. Η σκανταλιά αγιάζεται, το λάθος του δασκάλου συγχωρείται, η αγαπητική σχέση Θεού και ανθρώπου στο πιο ψηλό επίπεδο.

Κάποιοι σήμερα ανοήτως θέλουν να σκοτώσουν τη ματιά μας, να θολώσουν το όνειρο. Θέλουν να απολογούμαστε στο μάτι μιας απρόσωπης οθόνης.  Μα, τούτη εδώ η σχέση δεν είναι σχέση δύναμης κι εξουσίας, δεν είναι σχέση δυνάστη και δυναστευόμενου. Ας το κατανοήσουμε επιτέλους:  Στην εκκλησιά και στο σχολειό οι αμαρτίες αγιάζονται, η αγάπη για ζωή φουντώνει. Ξένα μάτια, περίεργα, δεν έχουν θέση ανάμεσα στη ματιά του Θεού και στων παιδιών τα αθώα μάτια.