Του Αήττητου Ήλιου

 

Του Αήττητου Ήλιου

                                            Στρατῆς Γιαννῖκος

Σωρεύεις πλούτο καθημερινά, μονέδα τη μονέδα. Λες θα γίνω πλούσιος,  θα χτίσω το  πιο μεγάλο σπίτι στο χωριό, θα αγοράσω ένα παλιό αρχοντικό,  θα κατακτήσω τον τόπο μου…  

Κι έρχεται μια ώρα που φυσά βοριάς και γκρεμίζονται τα παλάτια. Θες αρρώστια πέσ’ την, θες οικονομική αναποδιά, θες  μυστηριώδη ιό. Μία και αυτή η μοίρα σου.

Μη συλλογάσαι φίλε τα πλούτη…Κοίτα γύρω σου και δες τις άπειρες ομορφιές της φύσης. Τούτος δω είναι ο πλούτος:

Να κόβεις δυο ντομάτες από το μποστάνι σου, αχάραγα πριν σηκωθεί ο ήλιος από τα αντικρινό βουνό. Να σκάβεις τη γης πρωινιάτικα, να γεμίζεις νερό τη χούφτα σου, να λούζεσαι με το νερό της τρούμπας κι έπειτα…Να παίρνεις το στενό που βγάζει στον Κόλπο, να την αράζεις σε κάποια ακροθαλασσιά και να περιμένεις τον ήλιο να καβατζάρει το βουνό της Αμαλής για να λουστεί  στα νερά του Κόλπου της Γέρας.

Έπειτα να τραβάς ίσια για το Λυγονάρι. Παρέα με τους ψαράδες που επιστρέφουν από τις βραδινές τους εξορμήσεις. Παρέα με φίλους που σπάνε το κρεμμύδι στα τέσσερα.  Βουτώντας ζεστό ψωμί στη σαλάτα, πίνοντας ούζο και ρουφώντας αχινούς. Ο ήλιος αήττητος θα καίει το πετσί σου. Και πάνω στο κορμί  θα γράφει την ιστορία του τόπου σου. Ανάμεσα ρέοντος οίνου κι αύρας θαλάσσης θα εμφανίζονται υπέρλαμπρος και φωτεινός ο μακρυμάλλης Απόλλων αντάμα με τον  στρατόνικο Ταξιάρχη.

Ναι είναι οι επόπτες της ζωής σου που τριγυρνούν από θαλασσινούς πύργους κι από μικρά πυργωμένα νησάκια. Που κυλάν από τις σπηλιές των ορέων κι ίσα ροβολάνε στις θάλασσες. Αν έχεις καθαρό νου κι ανοιχτή καρδιά θα είναι ευπρόσδεκτοι στρατηλάτες– υμνητές της ζωής, συμπαραστάτες βοηθοί στο έργο σου.

Άραξε αδερφέ μου στους γαλήνιους κόλπους, στα καρπερά της ζωής μποστάνια κι άσε τον ήλιο, τον πλούτο της φύσης, να επενδύει, να γράφει ιστορία στο ηλιοκαμένο σου κορμί.