«Ένας
ταξιδευτής από την αρχαία Φώκαια»
Στρατῆς Γιαννῖκος
Του πατέρα πάντα έσταζε μέλι το στόμα όταν
μιλούσε για τον φίλο του, τον Τάκη Χατζηαναγνώστου. Μια φιλία που κρατούσε
χρόνια, από τότε που ήταν γυμνασιόπαιδα στη Μυτιλήνη. Πριν
τριάντα περίπου χρόνια τον γνώρισα κι
εγώ στις συναντήσεις των Μυτιληνιών της Αθήνας. Ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας εξαίρετος συγγραφέας. Πάντα ενδιαφερόταν και
ρωτούσε για τους άλλους, πάντα πρόθυμος να εξυπηρετήσει.
Η
τελευταία συνάντησή μας ήταν τον
Αύγουστο του 2019, στην εκδήλωση της «Λεσβιακής Παροικίας», με θέμα «Ο
εικαστικός Ελύτης» . Είχαμε κάμποσα χρόνια να βρεθούμε και ήμουν διστακτικός να
του μιλήσω, φοβούμενος ότι μιας κι είχε περάσει τα 95 του χρόνια θα
δυσκολευόταν να ανασύρει εικόνες και μνήμες. Περνώντας από μπροστά του, με χτυπά
στην πλάτη και με σταματά : «Στρατή πού πάς; Δεν μάς χαιρετάς;». Η οξύτητα του
πνεύματος δεν τον εγκατέλειψε ούτε στα τελευταία του χρόνια. Κατάλαβε την
δύσκολη θέση μου και τη στιγμιαία έκπληξή μου και μού λέει: «Βρε Στρατέλλ’, μουρέλλιμ’ , μπουρεί να
οδεύουμε προς τα πάνω, αλλά ακόμα το μυαλό βαστά, αντιστέκεται».
Ο
κυρ Τάκης στις 15
του Φλεβάρη 2021 όδευσε στους αιώνιους λειμώνες. Ξέρω ότι στιγμή δεν θα αφήσει να
πάει χαμένη. Τον φαντάζομαι να περιδιαβαίνει στα ουράνια και να αποζητά χαρτί
και μολύβι για να μας ταξιδεύει στις θάλασσές
μας, στο νησί μας, στα μέρη και στους ανθρώπους
που αγάπησε.
Ο
κυρ Τάκης δεν θα μάς λείψει. Θα μάς συντροφεύει με τα γραπτά που μάς άφησε
κληρονομιά. Σήμερα είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία η παρουσία του. Σήμερα που η
ζωή μας περνά ολημερίς μπροστά σε μια οθόνη και στο πληκτρολόγιο, που όλα
γίνονται μέσω του υπολογιστή, που καταντήσαμε ρομποτάκια της τηλεκπαίδευσης και
των τηλεδιασκέψεων.
Κυρ Τάκη χρόνια τώρα από τα δημοτικά μας σχολειά εξοβελίσθηκε η ποίηση. Ο νους μου
πήγε στα 1999 σαν ήρθες προσκαλεσμένος στο σχολειό μας, στο Κερατσίνι, για να διαβάσεις και να μιλήσεις στους μαθητές
της Γ΄τάξης για το κείμενό σου «Ένας ταξιδευτής από την αρχαία Φώκαια». Ανέτρεξα στο τότε Ανθολόγιο. Πήγα στα
περιεχόμενα. Έψαχνα να βρω το κείμενό σου. Όσο διάβαζα ονόματα, τόσο
προβληματιζόμουν: Τέλλος Άγρας, Βασίλης Ρώτας, Κώστας Βάρναλης, Ζαχαρίας
Παπαντωνίου, Γεώργιος Δροσίνης, Κώστας Καρυωτάκης, Γρηγόριος Ξενόπουλος,
Διαλεχτή Ζευγώλη –Γλέζου, Αλέξανδρος Πάλλης, Δημήτρης Ψαθάς, Ρίτα Μπούμη-Παπά,
Γιώργος Κρόκος, Τίμος Μωραϊτίνης, Στέλιος Σπεράντζας, Πηνελόπη Δέλτα. Παντελής
Πρεβελάκης Ανδρέας Καρκαβίτσς, Παντελής Καλιότσος,
Άλκη Ζέη, Θέμος Ποταμιάνος, Γεώργιος
Βιζυηνός, , Τάκης Χατζηαναγνώστου, Στράτης Μυριβήλης, Διονύσιος Σολωμός. Ναι όλοι
οι παραπάνω λογοτέχνες μαζεμένοι στο
Ανθολόγιο της Γ ΄Δημοτικού να συντροφεύουν τους μαθητές.
Κυρ
Τάκη σε φαντάζομαι να μαζεύεις την παρέα σου , να τους ενημερώνεις για τη
σημερινή μας κατάντια, να τους εξεγείρεις, να τους λες να φωνάξουν δυνατά,
μήπως και ακούσουμε οι κοιμισμένοι της γης και ξυπνήσουμε. Σε φαντάζομαι να ξαποσταίνεις
σε κάποια γωνιά της ουράνιας ανατολής και να διαβάζεις φωναχτά αποσπάσματα από
το «Ένας ταξιδευτής από την αρχαία
Φώκαια»:
«Η
θάλασσα είναι πάντα ένα κάλεσμα γι’ άγνωστους κόσμους».
Να
μιλάς για «ιστορίες άξιες να δοξάζουν την περηφάνια του ανθρώπου».
Να
διηγείσαι στους μαθητές για τον ήρωά σου, τον Δάμα που … « Η καρδιά του ήταν
ολόιδια με το καράβι», που « Τα πανιά της ήταν φουσκωμένα πάντα από ούριους
ανέμους».
Να
τούς κάνεις να ονειρεύονται τη θάλασσα, το κρεβάτι του Δάμα, την κούνια του ,
που «Μέσα σ’ αυτήν την κούνια λίκνιζε…. τα όνειρά του».
Να τους λες πως «Κάποτε θ’αποκτούσε κι αυτός δικό
του καράβι».
Να
τους ορμηνεύεις πως η θάλασσα μέρες θα είναι φουρτουνιασμένη, μα πως πρέπει να
παλέψουν, γιατί την έκτη μέρα θα γαληνέψει και θα τους φέρει σε μια
νέα γη.
Να
μάς εμπνέεις και να μάς δείχνεις έναν άλλον δρόμο, ένα δρόμο γεμάτο όνειρα και
δύναμη για ζωή, έναν κόσμο ανθρώπινο.
.......................................................
Από τα περιεχόμενα του ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΥ της Γ΄ Δημοτικού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου