Στον Αϊ Δημήτρη Μεσαγρού

Στρατῆς Γιαννῖκος

19 Φεβρουαρίου 1974.  Την ημέρα εκείνη παίξαμε ποδόσφαιρο με το Δημοτικό του Μεσαγρού που είχε έρθει κι εκείνο  εκδρομή στον Άι Δημήτρη. Με το που αρχίσαμε εμφανίστηκε  ένας πανύψηλος μαθητής  του Μεσαγρού,  βλέπεις είχε μείνει δυο χρονιές στην ίδια τάξη. Έμπαινε ανάμεσά μας, κλώτσαγε μακριά την μπάλα, δεν μας άφηνε να παίξουμε. Στον δάσκαλο δεν  τολμούσαμε να παραπονεθούμε. Ξέραμε την απόφασή του: «Μαζέψτε τα, το παιχνίδι τέλειωσε». 

Του Στρατέλλj, ανέλαβε να δώσει λύση. Σκεπτόμενο, εκ του ασφαλούς, ότι θα τον βοηθήσουν μεσαγρινοί και παπαδιανοί μαθητές, αφού καιγόντουσαν να παίξουν, πρόσταξε στον νταή: «Σήκου τσι φύγει! Θέλουμj να παίξουμj».  Εμ’ τι ήνταν τούτου! Ξαφνικά, όπως στα γουέστερν, οι μαθητές κι απ’ τα δυο σχολειά  παραμέρισαν. Έμεινε μόνο του, του Στρατέλλj.

 Σκιφτόταν του ριζίλj σαν που θά τρουγι του ξύλου. Κόρουσι!  Μουνουμιάς τουν μούνταρι. Τούν τραβά μια τρικλουπουδιά, πάρτουν κάτου  τουν αντίπαλου. «Εμ’ τώρα τι γένιτι;» σκέφτσι.  «Εμ, τώρα που θα μι γυρίσ’ απού κάτου, τσι θα φάγου του ξύλου τς χρουνιάς ιμ, τσι θα γίνου ριζίλj;». Μόνη λύση ο δάσκαλος. Πώς θα τον φώναζε χωρίς να ρεζιλευτεί; Ξαφνικά τούρθε η ιδέα:

Θα φωνάξει τόσο δυνατά που θα πάρει χαμπάρι ο δάσκαλος και θα ῤθει να τους χωρίσει. Μπήζει τις φωνές του Στρατέλλj καταπρόσωπο του μισαγρινού: «Θα συ σκουτώσου ρε!!!» Τόσου δυνατή φουνή έβγαλι που υ μισαγρινός έμεινι απουσβουλουμένους.  Ους ώρας έρχιτι ου δάσκαλους, που καθόταν απέναντι, στο άλλο μέρος, στ’ν πιζούλα τ’ς ικκλησιάς.  Πιριλαβαίνj του Στρατέλλj στου ραβδί, μι τ’ν  αλυγαρίσια τ’ βέργα. Τού μαύρισι στου ξύλου. Εμ’ έλα που τούτου του ξύλου ήνταν γλυκό! Μα, έλα που  υ δάσκαλους τουν απουγλίτουσι απ’ του ριζίλιμα, γιατί δεν θα άντιχι ούτι διφτιρόλιπτου να έχj απού κάτου τουν Μισαγρινό;

Υ  αγώνας κ’τσα στραβά έγινι.  Μα είχαμι τσι συνέχεια. Υ  μισαγρινός δεν του χώνιψι τούτου του πιριστατικό. Τουν μήνσι ότι θα τ’ν  κουπανήσ’ απ’ του σχουλειό, τσι ένα προυί θα τουν παραφλά να τουν δείρ’. Του Στρατέλλj του έπιασι σύγκρυγιου. Σκιφτόνταν  πους υ μισαγρινός θα τουν τουλουμιάσ’ στου ξύλου. Επί τέσσερις μήνις - ώσπου να σνουπίριν- σκιφτόνταν πώς θα απουφύγj του μπιρτάχj.

 Ας είνι καλά υ γείτουνάς ιτ, του Γιουργέλλj  του Κουκουνέλλj. Πέρναγι κάθι προυί   απ’ του σπίτj, τσι τούν έπιρνι τσι τραβούσαν  για του σχουλειό. Στ’ γουνιά  τ’ Καψούλα  πάγηνι μπρουστά του Κουκουνέλλj, να δει αν υ δρόμους είνι λεύτιρους, μιτά στ’ν Πατρικού στ’ Κουκώνj του ζαχαρουπλαστείου,  κατόπιν στου Ντάνα τ’ γουνιά  τσι στου τέλους στ’ς Δήμητρας Ταπανλή του ουδουντιατρείου.  Ίσαμε να φτάσιν στου σχουλειό τσι να τιλειώσ’ του μαρτύριου