Ο ΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

           Ο ΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

                                            Στρατῆς Γιαννῖκος

Ο δάσκαλος ξεκίνησε να τους μιλά για τους ήλους, τα καρφιά. Είχε παρασυρθεί από τη ροή της παράδοσης κι από τους ήλους έφθασε να τούς εξηγεί το νόημα των λέξεων «καθήλωση» και  «αποκαθήλωση».

-Σηκωθείτε βρε από τις καρέκλες σας, που είστε καθημερινά καρφωμένοι -καθηλωμένοι σε μιαν άψυχη οθόνη.

Υπολογίστε πόση νιότη χάνετε, κλεισμένοι σ’  ένα δωμάτιο, μ’ ένα ποντίκι συντροφιά.

Βγείτε να πάρουν αγέρα τα πνευμόνια, να ξεσκουριάσουν τα ποδάρια  σας, να πάρουν φως καθάριο τα μάτια σας.

 

Μα έλα που αλλάζουν οι καιροί κι όλα πια  εξ’ αποστάσεως γίνονται. Έλα που ο δάσκαλος κλείστηκε στις μέρες μας σ’ ένα δωμάτιο κι αντί να τον παιδεύουν τα παιδιά στην τάξη,  τώρα παιδεύεται εκείνος με τον λαβύρινθο του διαδικτύου. Έλα που δεν έχει μαθητές, παρά μόνο participants. Έλα που οι participants είναι αόρατοι σε μια τάξη που βρίσκεται κάπου στο υπερπέραν.

Φωνάζει ο δάσκαλος τους participants, μα πού;  Άλλος έχει πρόβλημα στη σύνδεση, άλλος είναι εντελώς ασύνδετος, άλλος μπαινοβγαίνει ηθελημένα ή αθέλητα κι άλλος συνδέει τον δάσκαλο κανονικά.

_ Καλησπέρα

          Καλή εσπέρα παιδιά!

_ Μικροφωνίζετε κύριε!

_ Καλησπέρα

          Καλή εσπέρα παιδιά!

_ Μικροφωνίζετε  κύριε!

_ Είναι η Ηχώ μου Νάρκισσε!

      Είναι η  Ηχώ μου!

_ Ποια είναι η Ηχώ και ποιος ο Νάρκισσος Κύριε;

_ Αποκαθηλωθείτε από τις οθόνες.                   

    Προσηλωθείτε στους λόγους μου.

 

Κι άρχισε πάλι να ξεδιπλώνει ο δάσκαλος τις ιστορίες του. Για την περιπλανώμενη στα δάση Ηχώ που συνάντησε σε μια λίμνη τον Νάρκισσο και τον ερωτεύτηκε. Μάταιος όμως ο πόθος της δεν εύρισκε ανταπόκριση. Τού μιλούσε γλυκά, τού τραγουδούσε μελωδικά, τίποτε ο Νάρκισσος.  Η νύμφη γύρναγε τρελαμένη στα δάση, διαλαλώντας μάταια τον έρωτά της.  Ο νέος γονατισμένος στις όχθες της λίμνης,  βυθισμένος στο κατοπτρισμένο στα νερά της είδωλό του, απορροφημένος από την νάρκη του προσώπου του, βυθίσθηκε στον ψεύτικο κόσμο της. Η λίμνη - οθόνη κατάπιε την ύπαρξή του.

Έτσι όπως μάταια η Ηχώ του δασκάλου γυρνούσε στα δίχτυα του παγκόσμιου ιστού και φώναζε χωρίς ανταπόκριση:

 «Είμαι εδώ. Είσαστε παιδιά μου. Σας αγαπώ».

_ Μικροφωνίζετε κύριε!

Ο δάσκαλος δεν ακούει πια. Έχει ξεφύγει από τις καθηλώσεις και αποκαθηλώσεις και προσηλώσεις.  Μιλά για επαναστάσεις.

Η Ηχώ του δασκάλου διατρέχει τον παγκόσμιο ιστό:

«Επανάσταση, εκ του επί και ανίστημι, παράγωγο του ρήματος ίστημι.

Πόσες έννοιες: Στήνω όρθιο, κάνω κάποιον να σταθεί, να σηκωθεί,

υψώνω το ανάστημά μου, στέκομαι ψηλά για να προστατεύσω,

εξεγείρω, αναστατώνω, αναστατώνομαι.

Μα  ποια η εφαρμογή τους στη ζωή μας;

Πόσες αλήθεια  λέξεις πάνε χαμένες …ανάστασις κι ανάσταση νεκρών,  κι ανάστατος κι  αναστάτωσις κι  ανάστημα και  στάσις και … και…  ιστός».

 

Όχι δάσκαλε, μην κάνεις πίσω,  μην απογοητεύεσαι.

Βάλε φωνή. Στάσου  όρθιος, ορθός.

Ναι  δάσκαλε,  ιστός,   εκ του ίστημι που σημαίνει στέκομαι όρθιος.

Ναι δάσκαλε, μην τα παρατάς.

Τον ιστό της παιδείας ύψωσε δάσκαλε.

Ύψωσε το ανάστημά σου.

Αναστάτωσε την τάξη.

Πάλεψε με τις νάρκες της οθόνης.

 Σήκωσε τα παιδιά από την γυάλινη φυλακή τους.

Αποκαθήλωσε την ψευτιά.

Ανάστησε την παιδεία.

Τον ιστό της παιδείας ύψωσε δάσκαλε.