Ο Ταξιάρχης στο Καγιάνι

                                                         

 

                                                                                               Στρατῆς Γιαννῖκος

Είναι μερικοί βράχοι, καγιάδες τους λένε στο νησί μου, που ξεχωρίζουν.  Λες και τους πέταξε ο θεός  στην ακρογιαλιά για να βρουν οι ταξιδιάρες γοργόνες αποκούμπι  από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Άλλοι πάλι, περήφανοι   στέφουν  τους λόφους και κοιτούν πέρα την  λάγνα Ανατολή.

Είναι τα βράδια που περνώ τις ώρες μου στον καγιά του Ταξιάρχη και λογιάζω μαγεμένος  τα φώτα της   Μικρασίας. Ρέει άφθονο το ούζο  στα αιμοσφαίριά μου κι ανακατώνεται με τη μυρουδιά του πεύκου. Η Σελήνη μάς σερβίρει μυστικές αλήθειες:

«Κυρ Στρατή, καλώς ορίσατε στον Παράδεισο. Τώρα, μού απαντά, είναι η κατάλληλη ώρα. Ώρα εσπερινού είναι  που λειτουργά  ο παπάς  απερίσπαστος από τα γήινα».

Κι είναι αλήθεια πως τούτη την ώρα είναι που λαμπυρίζει κάτω μας η πόλη της Μυτιλήνης. Το λιμάνι είναι παραμυθένιο, το κάστρο φεγγοβολά, κι απέναντι   φωτεινές - σύμμαχοι της βραδινής μας έκστασης- παρατάσσονται οι ακρογιαλιές του Δικελιού.

Ώρα δωδέκατη, ώρα καλοκαιριού, ολόφωτη ώρα!

Ολόφωτη κι η εκκλησιά του βράχου, η εκκλησιά του Ταξιάρχη στο Καγιάνι.

 Ώρα δωδέκατη εσπερινή !