 |
| Φωτογραφία : Makis Pavlellis |
Στρατῆς Γιαννῖκος
Κοίταζα ψηλά! Ανέφελος ο ουρανός, ανέμελες
οι σκέψεις μου. Χρόνια πολλά με πήγαιναν πίσω οι συλλογισμοί. Τότε που απίθωναν
οι άνθρωποι πέτρα πάνω στην πέτρα, να
υψωθούν στα ουράνια. Τρανέψανε πως κάποτε πύργους ψηλούς θα φτιάξουνε να
γεφυρώσουν τη γης με τον Θεό. Λάξευαν λίθους, σμίλευαν τα αγκωνάρια, καμάρες
έφτιαχναν κι ευφραίνονταν η ψυχή τους πως λευτερώνεται από τα γήινα δεσμά.
Πέρασαν
χρόνια πολλά, ρουμάνιασε η βάση της
καμάρας. Κει που άλλοτε στα πόδια της
απλώνονταν αμπέλια και
άφθονα νερά την κεφαλή της δρόσιζαν, σήμερα πρίνοι, γέρικες ελιές κι
άγρια σκίνα την τριγυρίζουν. Φύγαν κάποτε από ετούτη τη ζωή. Κι αφήσαν πέτρες
να μιλούν για χάρη τους. Μπορεί στη ζήση τους ποτέ να μην κατόρθωσαν να φθάσουν
στα ουράνια, μα άφησαν μηνύματα στους απογόνους.
Ποτέ
δεν μίλησε η καμάρα. Κάποτε μίλαγαν για χάρη της οι μέλισσες, οι σπίνοι, τα
λουλούδια. Κάποτε μίλαγε το θείο των αμπελιών κρασί κι οι πολύβουες των
ανθρώπων ομιλίες. Σαν άλλαξε η φύση κι οι άνθρωποι σταμάτησαν να τραγουδούν,
πήρε το λόγο η γιαγιά ελιά: Σιώπησε. Όπως σιωπούν τα γηρατειά, γνωρίζοντας το
τέλος του δρόμου. Γνωρίζοντας πως όλοι μας θα είμαστε περαστικοί και πως ο
ουρανός θα είναι πάντα ουρανός να στέφει την αγέρωχη, αιώνια καμάρα.
Δεν
είναι πρέπον του Θεού να συζητά με τους θνητούς, οι πέτρες διάλογο να ανοίξουν δεν
μπορούν με τους ανθρώπους κι οι ελιές σοφές απομονωμένες στη σιωπή τους
αποσύρονται. Μα τι νόημα θα έχει μια
ζήση σιωπηλή, μια ζήση φιμωμένη; Είναι τούτη την ώρα που ο Θεός αφήνει
από τα χέρια του να ξεφύγουν οι βολβοί των υάκινθων. Θα έρθει η αυγινή δρόσος
να τους αγκαλιάσει κι ένα προμήνυμα της άνοιξης θα ανθίσει. Μικροί, σπαθωτοί
μίσχοι θα βλαστήσουν. Θα ανοίξουν σιγά σιγά τα σέπαλα των ζουμπουλιών. Η φύση
θα μοσχομυρίσει. Ο ήλιος θα χαμογελά στα άνθη της καμάρας. Το άψυχο της πέτρας
θα παίρνει ζωή και μύριοι ήχοι θα υμνούν τη φύση. Γιατί κι οι πέτρες μιλούν κι
οι πέτρες γεννούν: Ελπίδες και υάκινθους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου