Ο Προμαχώνας του Ταξιάρχη

Στρατῆς Γιαννῖκος

Στην ερημία του Θεού, στη ρεματιά της Αμαλής είναι μια εσχατιά γης. Κείθε έχει ο λαός χτίσει πέτρα την πέτρα το ξωκλήσι Του. Ασπίδα φωτός το περιβάλλει. Η φύση αντιστρέφει τους κανόνες της.  Το μάρμαρο, η πέτρα, το κεραμίδι λιώνουν τη φωτιά.  Ο ουρανός συναντά τη γη, οι θάλασσες τους ποταμούς. Οι οχτροί δεν τολμάν να το πλευρίσουν. Είναι λέει, το λημέρι του Αϊστράτηγου. Είναι η προφυλακή, ο προμαχώνας  του φύλακα- άγγελου    της φυλής μας.

Στο κάθε λιτρίδι, στην  κάθε πέτρα του,  η ανάσα του   Ταξιάρχη  μας, του Μέγα  Στρατόνικου. «Θεού στρατηγός τιμή την σπάθην φέρων» και ξωπίσω του να στοιχίζονται ιερείς, πιστοί, μετανοούντες αγαρηνοί, χελιδονόπουλα, γλαρόνια και της γης τα  έρποντα σαμιαμίδια.

 Κι ένα  μαύρο σκυλί με τη λευκή γαστέρα να κείτεται στη σκιά του ξωκλησιού, στη δροσιά του αείζωου πυρός. Έτοιμο να σε οδηγήσει στις ουράνιες του Αγγέλου στράτες. Δεν θα αρνηθεί ποτέ το κάλεσμα των ανθρώπων, δεν θα γαβγίσει την αδυναμία σου, δεν θα κουνήσει ποτέ την ουρά στη χαρά σου. Μόνο που θα είναι εκεί να σου δείξει πώς η απόσταση του Θεού από τον άνθρωπο είναι ένα βήμα δρόμος.

 Δεν είναι ο δρόμος του Θεού μακρινός. Ένα φτερούγισμα αγγέλων είναι που μας χωρίζει από τα μυστήρια των ουρανών. Κι είναι αυτά τα μαύρα σκυλιά με τη λευκή γαστέρα που κουβαλούν το μήνυμα. Φτάνει να έχεις ώτα ευήκοα και μάτιά ορθάνοιχτα. Να ανακαλύψεις  στο ένα μάτι του σκυλιού το χρώμα του γάλακτος, το πάλλευκο  της αλήθειας    που περιβάλλει τη γαλάζια απεραντοσύνη. Να δεις  στο άλλο μάτι το μαύρο της καμένης γης, της  γης που εγκατέλειψες άσπαρτη.

Κι έπειτα να προσευχηθείς, τουτέστιν να αφεθείς στον κόσμο με το μέσα της ψυχής, το αλώβητο.  Κείνη την ώρα το όραμα θα αποκαλυφθεί του Μέγα Ταξιάρχη. Ολόρθου καβάλα   σε περήφανο φαρί να  περιφέρει τη ρομφαία, λογχίζοντας ουρανούς και πέλαγα.

Τότε  ράτσα μου θα έχουν  φουσκώσει τα στήθη σου   μ’ ουράνιο φως, τα μπράτσα σου με την αρμύρα της θάλασσας. Τότε θα σμίγει η Δύση με την Ανατολή κι ο Ταξιάρχης Στρατόνικος θα χάνεται με ένα τεράστιο χαμόγελο, πέρα μακριά στις Νήσους των Αργινουσσών, πέρα  στα βάθη της θάλασσας.