Ο ΑΛΕΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ και ΟΙ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΡΟΟΠΤΟΥ

1979 πρέπει να ήταν. Ήμουν μαθητής στο 8^ο Λύκειο, όταν ο καθηγητής της Φυσικής – Καρδαμίτσης νομίζω λεγόταν- έγραφε στον πίνακα συναρτήσεις φυσικής κι εγώ έγραφα στο τετράδιο μου τους στίχους « Κάνε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός».  

Ο καθηγητής ήταν πολύ αυστηρός, δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Έρχεται ξαφνικά από πάνω μου και με ρωτάει : « Τι γράφεις εκεί Γιαννίκο;». Πάγωσα! Περίμενα να με βγάλει έξω από την αίθουσα και να πάρω απουσία. Κοιτάζει το τετράδιο, διαβάζει τους στίχους, με παρατηρεί βλοσυρά και αρχίζουν απανωτές οι ερωτήσεις : «Κάνε υπομονή, ε;» «Κάνε υπομονή, ε;» «Με το μάθημά μου υπομονή; Κι εγώ τι να κάνω ο καημένος;». «Ρε, εσύ τους έγραψες τους στίχους;» « Όχι, κύριε του απάντησα». «Δεν μπορεί, εσύ τους έγραψες»  επανέλαβε.  Εγώ επέμενα « Όχι κύριε».

Πάνω που πήγε να με πιάσει κρύος ιδρώτας, ξαφνικά αλλάζει διάθεση  βάζει  το πιο ωραίο του πλατύ  χαμόγελο  και με ρωτάει: « Σου αρέσουν ρε, οι στίχοι». «Μάλιστα κύριε του απάντησα» κι ευθύς με χτυπάει στην πλάτη και μού λέει : «Αυτή τη φορά στη χάρισα. Τη γλίτωσες. Πρόσεξε την άλλη φορά δεν θα σε γλιτώσει ο στιχουργός». Παραξενεύτηκα δεν μπορούσα να εξηγήσω τη συμπεριφορά του.

Ο Καρδαμίτσης, όμως, γνώριζε. Ο Καρδαμίτσης εκείνη την ώρα ζούσε μια μαγική, ποιητική στιγμή. Έπαιζε θέατρο με έναν απόντα στιχουργό, τον Αλέκο Σακελλάριο, που κάποτε είχε καθίσει στα ίδια θρανία του 8^ου Γυμνασίου.

 Έπαιζε θέατρο και με έναν ανίδεο μαθητή που σαράντα περίπου χρόνια αργότερα, μια Κυριακή 9 του Απρίλη του 2016, παρακολουθώντας την εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου, την αφιερωμένη στον Αλέκο Σακελλάριο, μάθαινε  το όνομα του στιχουργού, μάθαινε πως ένας στίχος έχει τη δύναμη να ανατρέψει τους νόμους της φυσικής και τις συναρτήσεις τους.

 Μάθαινε  πως  οι κόμβοι της μνήμης ελευθερώνονται  από τις συμπτώσεις του απρόοπτου.

Στρατής Γιαννίκος