_Το ανθρώπινο κρασί_
Όταν η γη περιστρέφεται
Γυρνούν μαζί της και οι ψυχές.
Τον κύκλο πιάνουν τότε, το χορό,
Και οι άγγελοι στις ερημιές,
Κάπου εκεί στις άκριες του Σύμπαντος
_ προσμένοντας εκείνην που θα ζαλιστεί_
να οδηγήσουν στους αμπελώνες του Θεού,
λίπασμα στις κληματαριές.
Γι’ αυτό και οι θνητοί χορεύοντας
μονολογούν:
« Το άρωμα της αμβροσίας είμαστε εμείς,
στα χείλη του Θεού κρεμόμαστε,
είμαστε το γλυκό και το στυφό,
το θείο νάμα κι ανθρώπινο κρασί συνάμα.
Στο άναμμα του Σύμπαντος
Πρώτοι εμείς
Προσφέρουμε την ίσκα μιας ψυχής.
Γλυκό πιοτό, πικρό πιοτό
Τ’ ανθρώπινο κρασί μοναδικό »
ΣΤΡΑΤΗΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου