Το σπίτι των γιασεμιών

 Στρατής Γιαννίκος 

          Στον νονό μου Στρατή Μύταρο

 

Είναι που λυσσομανά ο άνεμος και ξυπνά τις θύμισες. Περιπλανώμενος, των ουρανών ταξιδευτής, γνωρίζει από τόπους, ανθρώπους, συνήθειες. Σαν με τον άνεμο τακιμιάσεις, θα μάθεις των ουρανών τα σημάδια να ερμηνεύεις και των ανθρώπων τα χούγια να υπομένεις. Είναι ο άνεμος που θα σού μάθει τα μυστικά της ζωής, τι ξέρει το πώς και το πότε θα βγει ο ήλιος από την Ανατολή, πότε μεσούρανα θα υψωθεί και πότε το γέρμα του ουρανού θα πάρει. Ο άνεμος συγχρωτίζεται με τον ήλιο, ξέρει τα τερτίπια του κι όταν φυσά μάς δίνει σινιάλα το πώς θα πρέπει να τιμονεύουμε τη ζήση μας, για να ομονοεί με τα λοιπά της φύσης στοιχειά κι η ζωή να κυλά με αρμονία.

Αυτή  εδώ την απλή σοφία την γνωρίζουν και τα πιο ασήμαντα φυτά.  Της φύσης τα γεννήματα ήλιο ζητάνε. Στον ήλιο κατάματα ορθώνουν τη ματιά τους κι άπληστα ρουφούν τα νερά του ουράνιου θόλου. Οι άνθρωποι, οι εννοείται πάνσοφοι της φύσης κυρίαρχοι, τούτα δω τα απλά δεν τα νογούν. Βλέπεις νομίζουν το μπόι τους πιο τρανό κι από του ήλιου κι από του ανέμου το δέμας. Και πολεμούν  τις θάλασσες, μολύνουν τα νερά, αψηφούν τον άνεμο, το καύμα του ήλιου δεν το λογαριάζουν.

Ο άνεμος ταξιδευτής χιλιάδες τους στέλνει μηνύματα, άλλοτε φυσομανά, άλλοτε ησυχάζει, άλλοτε τρελός χοροπηδά ανάμεσα στα σπίτια και τα χωράφια τους, μα εκείνοι τίποτα δεν χαμπαριάζουν. Μόνο, τού μένει του ανέμου, να  βρει κάποια ευήκοα ανθρώπινα πλάσματα, που αφουγκράζονται τις πνοές του, τις πνοές του ψυχοπονιάρη αγέρα.

Είναι  οι περιπλανώμενοι της ζωής. Είναι οι άνθρωποι, οι κοσμογυρισμένοι,  που πιστεύουν ότι η ζωή είναι ένα μεγάλο ταξίδι. Και ταξιδεύουν, όλο ταξιδεύουν. Σε κάθε γωνιά της γης τριγυρνούν. Σαν μέλισσες ρουφούν τα χρώματα, τα αρώματα, τα μυστικά της γης μας και συγχρωτίζονται με τις πνοές του ανέμου. Δεν αφήνουν νησί για νησί να μην επισκεφτούν, ήπειρο για ήπειρο να μην γνωρίζουν. Κι αφού  τη γνώση του κόσμου ρουφήξουν,  επισκέπτονται  του Άθω τα λημέρια. Σε μια γωνιά, στην άκρη τούτη της θείας γης, φυτεύουν ένα αμπέλι κι ολημερίς το ποτίζουν και το κορφολογούν. Κι ως έρθει ο καιρός του τρύγου και πάρουν τον καρπό, επιστρέφουν, και βρίσκουν αποκούμπι στων γιασεμιών το σπιτικό. Τούτο δω είναι και φίλος και σύντροφος και της ζωής τους οδηγός.

Γιατί το γιασεμί τους, ξέρει να τραγουδά τη ζωή, τι η ζωή με όλα τα αντίστροφά της είναι γλυκιά. Γιατί το γιασεμί τους  γνωρίζει, με του ανέμου τις στροφές να ταξιδεύει. Μοσχοβολά ζωή, μαζεύει όλων των χρωμάτων τις παραλλαγές. Σαλτάρει σε αυλές και τοίχους και σαν ο άνεμος φυσά,  σκορπά τα άνθη του ολόασπρα  κι ευωδιαστά. Μα σαν νυχτώνει είναι που περίτρανα στον κόσμο βασιλεύει. Τι είναι του ήλιου, δώρο θείο. Σαν εκείνος τα βράδια μάς αποχαιρετά, τούτο αν το καλοσκεφτείς, είναι του ήλιου το αποτύπωμα στης νύχτας τα σκοτάδια.

Είναι τα σπίτια κι οι αυλές των γιασεμιών που μάς θυμίζουν πως στη ζωή τίποτε δεν πάει χαμένο. Ο ήλιος δεν χάνεται, πάει να κρυφτεί, να δώσει καιρό στον άνεμο να κοπάσει, στον άνθρωπο να σκεφτεί, στην φύση να ησυχάσει. Το γιασεμί σου κυρ Στρατή είναι αδεξιμιός του ήλιου , του ουρανού παιδί και του Θεού βλαστάρι. Το γιασεμί σου κυρ Στρατή  είναι η ίδια η Ζωή.