Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και το εν Χώναις Θαύμα *

                                                                                             Στρατῆς Γιαννῖκος

Στις ερημιές είναι η πρόκληση, μιας κι οι πειρασμοί είναι μεγάλοι.  Θες να σώσεις τη σάρκα σου από τη γύμνια και ντύνεσαι την κάθε δήθεν αλήθεια που θα σού σφυρίξει ο άνεμος. Οι στράτες που ανοίγονται πολλές, μα οδηγούν σε πιο σκληρούς  κι ανήλιαγους τόπους, σε τόπους αδιέξοδους. Αν απογοητευθείς η  ερημιά είναι το τέρμα. Χαμένος είσαι τότε, παραδομένος, έρμαιο στα απάνθρωπα  στοιχειά της φύσης .

  Άμα στις ερημιές βρεθείς να αφήσεις πρέπει ελεύθερο το πνεύμα σου. Ν’ ανοίξεις την ψυχή σου, φτερά  να δώσεις στην ύπαρξή σου. Γιατί στις ερημιές καταφεύγουν οι άγγελοι, γιατί στις ερημιές είναι γυμνή η σάρκα.

Δεν είναι δα τυχαίο που στις ερημιές του κόσμου γεννήθηκε η αγιοσύνη. Ο Άγιος Γιάννης στην ερημιά  απόκτησε φτερά. Καθάριος κι ολόστεγνος  στην ερημιά συνάντησε τον άγγελό του, του θεού τον μηνύτορα. Όσοι των ανθρώπων νογούν τούτες τις αλήθειες χτίζουν τα πιο ταπεινά, μα και τα πιο όμορφα της γης ξωκλήσια στα απάτητα βουνά. Σε μέρη που περιδιαβαίνουν οι άγγελοι.

Σε μια ερημιά κατά της Ιεράπολης τα μέρη, εκατοντάδες χρόνους πριν από σήμερα, ο Άρχιππος φρόντιζε τον ναό του Αρχάγγελου. Καθαρός στην ψυχή ο Άρχιππος αφοσιώθηκε στον ναό, αφιερώθηκε στον Άγγελο.  Καθάριο  έτρεχε και το νερό, από την διπλανή στην εκκλησιά πηγή. Κι ως  έρρεε  αέναο το αγίασμα,  αδιάκοπα συρρέει και  το εκκλησίασμα  στην ερημία του Αρχάγγελου.  Να πιει νερό αγιασμένο, να ξεδιψάσει από τις έγνοιες του.

Δεν άντεχαν τούτες εδώ τις συνάξεις,  οι άπιστοι. Και φρύαξαν   κι είπαν να στρέψουν  το  κοντινό ποτάμι  να πάρει την πηγή μαζί του, να την εξαφανίσει από προσώπου γης.  Και δούλευαν μερόνυχτα. Μα ο άγγελος φύλακας παραμόνευε. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έστρεφε το ποτάμι σε αντίθετη κατεύθυνση.

Οι άμυαλοι ούτε ακόμη τότε θέλησαν να πιστέψουν. Κι είπαν να ενώσουν τώρα τους δύο ποταμούς και να τους στρέψουν κατά την πηγή, κατά την εκκλησιά. Να χαθεί ο ναός, η πηγή, το εκκλησίασμα.

 Τα νερά των δύο ποταμών ενωμένα πορεύονταν προς τον ναό. Μα, τι είναι η γης μπροστά στον ουρανό; Ένα τίποτα. Τι είναι οι μεσίτες της γης μπρος στους  αγγέλους τους μεσίτες του θεού; Ένα τίποτα.

Ήταν η ώρα του Αρχάγγελου. Ο Μιχαήλ ως νεφέλη εμφανίστηκε μπρος στον Ναό. Ο Άρχιππος έκπληκτος, έπεσε στη γη γονατιστός. Τώρα πια ήταν βέβαιος ότι ο ναός είχε σωθεί.  Ήταν η ώρα του θαύματος.

Ο Αρχάγγελος έκανε το σχήμα του σταυρού. Οι ποταμοί έμειναν ακίνητοι. Έπειτα ακόντισε  και χάραξε τον βράχο. Μια βροντή ακούστηκε τρομερή. Σείστηκε η γη, ο βράχος  εσχίσθει. Μέγα το χάσμα που άνοιξε. Κι έπειτα του Αρχάγγελου η προσταγή: «Στη χώνη αυτή οδηγηθείτε ποτάμια». Ο Μιχαήλ λύτρωσε τον ναό από τον κατακλυσμό. Τον ρούν των ποταμών χώνευσε.

Στις ερημιές της Μικράς Ασίας,  στις αρχαίες Κολοσσαίς,  μια πηγή κρύβει τα μυστικά της ελληνοσύνης. Στις ερημιές της Μικράς Ασίας ο Αρχάγγελος ξαγρυπνά προσμένοντας. Ποιους και τι; Η βαθύτερη σημασία του θαύματος μας λέει ότι… είναι θέμα αυτογνωσίας.

Στα νάματα της παράδοσης  βαφτιζόμενοι ας εντρυφήσουμε στον μέσα μας εαυτό. Μέσα από την ερημία μας ας ψάξουμε να βρούμε τον πραγματικό μας εαυτό κι ο Άγγελος θα είναι βοηθός μας.

* Θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Εορτάζεται στις 6 Σεπτεμβρίου. Έλαβε χώρα στην πόλη Κολοσσαί της Μικράς Ασίας, η οποία μετονομάστηκε σε Χώναι (σημερινό Χονάζ).