«Ουδείς μωρότερος των ιατρών, αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι»

                                                                Στρατῆς Γιαννῖκος

  Κανείς δεν είναι πιο ανόητος από τους γιατρούς  αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι ή «ουδείς μωρότερος των διδασκάλων πλην ιατρών» αν πάρουμε τη δεύτερη εκδοχή.  Οι φράσεις πιθανόν να προήλθαν  από τη ρήση του Αθήναιου (2^ος-3ος αι. μ.Χ.) «ει μη ιατροί ήσαν, ουδέν ην των γραμματικών μικρότερον».

Στην εποχή της τρέλας του κορονοϊού, μόνον τρελοί μπορούν να μπουν στη μάχη. Οι άλλοι κοιτάζουν αποσβολωμένοι. Πώς να καταλάβουν οι λογικοί; Πώς να καταλάβουν τον γιατρό που αφήνει την οικογένειά του και ζει νυχθημερόν στα νοσοκομεία, παλεύοντας με τον θάνατο; Πώς να καταλάβουν τον γιατρό που παίζει τη ζωή του, ελέω ιού, κορώνα-γράμματα;

Αχ, αυτά τα τρελογράμματα  που έμαθε ο γιατρός, τον στέλνουν   απερίσκεπτο στη μάχη! Είναι ο Έλληνας γιατρός που δεν θα κάνει διάκριση στον φτωχό και στον πλούσιο, στον νέο και στον γέρο, είναι ο γιατρός που έμαθε στο σχολειό τον όρκο του Ιπποκράτη. Είναι ο γιατρός που την μόνη επαφή που έχει τόσες μέρες μακριά από το παιδί του είναι ένα τηλεφώνημα. Και σ’ αυτή την επικοινωνία πρέπει να σταθεί, ο τρελός, βράχος, να μην λυγίσει. Να μην κλάψει σκεπτόμενος το αύριο. Ναι, γιατί το παιδί του τον θέλει βράχο! Ναι γιατί ο ασθενής του τον θέλει βράχο! Ναι γιατί η κοινωνία τον θέλει βράχο! Ο τρελός, ο  γιατρός, ο βράχος !

Κι ο δάσκαλος; Μα ο δάσκαλος, σύμφωνα με του χασάπηδες της ενημέρωσης, είναι ο αραχτός τρελός. Δεν έχω τίποτε με την συμπαθή τάξη των χασάπηδων, ίσα ίσα. Με τη μαχαίρα που κόβει το άψυχο κρέας, τα έχω. Σκέφτεται η Χασαπομάχαιρα των βολεμένων ΜΜΕδων:  «Άσε τον γιατρό να βουρλίζεται κι ο δάσκαλος θα αράζει στο σπιτάκι του, στα ιντερνέτια και στα φεισμπούκια».  Έτσι την βολεύει, για να μην μπορείς να σκεφτείς παραπέρα. Να μην μπορείς να προβληματιστείς. Μιλάνε και τα φερέφωνα των ΜΜΕ, οι καθοδηγητές της αγέλης: «Οι δάσκαλοι. Αυτοί είναι οι φταίχτες. Σταυρώστε τους». Κι όλα αυτά για να ασπάζεσαι πιο εύκολα,  ό,τι σού σερβίρει το δελτίο τύπου, που ασμένως οι υποτακτικοί ΜΜΕδες δέχονται κάτω από το τραπέζι, από τους εκάστοτε κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους.

Δεν θα σας πω για το τι οργασμός υπάρχει σήμερα, στο σύνολο των δασκάλων, για το πώς θα ετοιμαστούν τα  εξ’ αποστάσεως μαθήματα. Για τη νέα μορφή επικοινωνίας- εκπαίδευσης για την οποία δεν έχει ετοιμαστεί το σύνολο της κοινωνίας μας (κράτος –πολίτες). Ούτε φυσικά για το αν έχουν πρόσβαση όλοι οι γονείς, αν έχουν όλοι τη δυνατότητα ανταπόκρισης, αν έχουν κυρίως την ψυχική δύναμη να ανταποκριθούν στα νέα δεδομένα.

Όμως … Ρώτησε κάποιος τον δάσκαλο να του πει τις εντυπώσεις του από την επικοινωνία που είχε με τους μαθητές του; Ο τρελοδάσκαλος θα του μιλούσε για παιδιά που δεν  έχουν να πουν τίποτα, παιδιά μόνα τους στο σπίτι, παιδιά που ζουν αναγκαστικά- ενώ δεν θα έπρεπε- με τους παππούδες τους, παιδιά που οι γονείς τους δουλεύουν στα νοσοκομεία, παιδιά που έχουν είκοσι μέρες να δουν τους γονείς τους, παιδιά που είναι έτοιμα να κλάψουν και  παρατώντας  το τηλέφωνο σου λένε, με παράπονο: «Δάσκαλε πότε θα πάμε σχολείο;», παιδιά που σού στέλνουν ζωγραφιές με άδειες τις παιδικές χαρές, παιδιά που βλέπουν τις αναμνηστικές φωτογραφίες της τάξης και κλαίνε, παιδιά που σου λένε ή γράφουν τις σκέψεις τους:

«αναγκαζόμαστε», «δεν ήταν αρκετό για να με κάνει χαρούμενο», «κλειδωθήκαμε όλοι στα σπίτια μας», «περίμενα την παρέλαση σαν την πιο σημαντική μέρα της ζωής μου», «φέτος δεν την γιορτάζουμε αυτήν την υπέροχη γιορτή».

Ναι, φέτος δεν γιορτάζουμε αυτή την υπέροχη γιορτή !

Φέτος ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ !

Στο τέλος ο καθένας θα πάρει τη θέση που του αξίζει. Οι δάσκαλοι θα κληθούν να ΓΙΑΤΡΕΨΟΥΝ και να ΞΑΝΑΧΤΙΣΟΥΝ ΨΥΧΕΣ  και κάποιοι άλλοι θα επιστρέψουν στα «ευτυχείτε» τους.