Η Ευλογιά κι η Ευλογία

  Ευλογιά κι Ευλογία

                                                 Στρατῆς Γιαννῖκος

Τι πιο  φυσικό  τον  Άγιο Νικόλα να τον βρίσκεις  κοντά στη θάλασσα, τον Άγιο Λια στα βουνά κι τις όμορφες κοπελιές να τις απαντάς στις πόλεις,  κει που ο κόσμος σεργιανά. Όμορφες νιές πάνω στα βουνά δύσκολα συναντάς, τι θα τις  σκάψει ο βοριάς το πρόσωπο και θα χαθεί η ομορφάδα.

 Η Αγιά Βαρβάρα, πανέμορφη όταν ήταν νέα, δεν τα λογάριαζε αυτά. Εκείνη τολμούσε.  Άλλη λαμπράδα είχε η όψη της. Τούτη δω η δέσποινα ήτανε πολεμίστρια. Πάνω σε κάστρα πρόβαλε, κράταγε στο χέρι της κεραυνούς κι έδιωχνε από τα μέρη  της τους εχθρούς. Κι ως πολέμαγε το κακό, λάμψη  έπαιρνε η θωριά της. Πάνω σε κάστρα την λάχαιναν οι πιστοί, να απωθεί τους πειρατές που εφορμούσαν και άλλοτε  ξυπόλητη να γυρνά στα σοκάκια και να φροντίζει τα άρρωστα και τα ορφανά τούτης της γης.

Σαν έπιανε αρρώστια και θανατικό την φώναζαν απ’ τα χωριά να  ‘ρθει στα μέρη τους, να λάμψει η ομορφιά, να σβήσει το κακό. Λέγαν πως η φωτιά σβήνει με τη φωτιά κι η Αγιά Βαρβάρα κρατούσε κεραυνούς. Στον Μεσαγρό  θέριζε η αρρώστια. Ανάβανε τα σώματα. Ο πυρετός της ευλογιάς  τρέλαινε τους ασθενείς, τρέλαινε και τους υγιείς. Τι θα γενεί τούτο το χωριό; «Πάει χαθήκαμε», σκέφτονταν οι χριστιανοί, μα κι οι μεμέτηδες την ίδια έγνοια είχαν. Μπρος στον θάνατο δεν υπάρχει  δισταγμός.  Για παραδίδεσαι, για τον πολεμάς. Βάλαν τις διαφορές τους πίσω. «Τι τούρκος, τι χριστιανός».  «Κι εγώ νεκρός, κι εσύ νεκρός».  Κι αν γέμιζαν στο σώμα τους πληγές κι αν κάποιοι μεγάλοι άντεχαν την συμφορά, τι τους έφταιγαν τα μωρά;  Να βλέπουν τα βλαστάρια τους νεκρά δεν τ’ άντεχαν. Ακουγόταν πως η ομορφιά της   Βαρβαρούδας έκανε θαύματα, λύτρωνε κόσμο.  Στείλανε μήνυμα, γοργά να φτάσει απ’ τα Πάφλα η ομορφονιά, να σώσει τα δυστυχισμένα τους μωρά.

Το χωριό της είχε το στίγμα του παλαβού. Τούτη η λέξη ήταν ιερή για όλους στο νησί.  Ξέρανε να ξεχωρίζουν την τρέλα από την παλαβάδα. Η τρέλα παραλύει τον νου, τον οδηγεί σε δρόμους αδιέξοδους. Η παφλιώτισσα παλαβάδα είναι δημιουργός. Ανοίγει δρόμους, ξεφεύγει από τη λογική του αδύνατου. Έχουν την ικανότητα οι Παφλιώτες να βάζουν  το μυαλό τους να λειτουργεί  σε άλλες συχνότητες. Ανοίγουν καινούριους δρόμους, δίνουν λύσεις κει που ο νους των υπολοίπων σταματά. Με τρόπους όχι πάντα συμβατούς σε εμάς τους λογικούς. 

Μια τέτοια παλαβάδα είχε κι η όμορφη Βαρβάρα. Ξυπόλητη κατέβηκε από την άμαξα, μέσα στο καταχείμωνο. Στο Μεσαγρό η τελευταία τους ελπίδα έφθανε  ανυπόδητη. Τι είχαν να χάσουν πια, αφού καμία γιατρειά δεν έπιανε. Προχώρησε αγέρωχη. Τούτη η κορμοστασιά, τούτη η περπατησιά της, έδειχνε σιγουριά. «Φέρτε μου στάρι, αλεύρι, ξανθές σταφίδες, καρύδια και  ασπρισμένα μύγδαλα». Αντίρρηση καμιά.

Ι.Ν. Αγίας Βαρβάρας - Πάμφυλα

Παραδίνεσαι  στο παράλογο, όταν η λογική έχει καταθέσει τα όπλα. Όλα τα γιατρικά βγήκανε σκάρτα. Τίποτα ως τώρα δεν τους είχε λυτρώσει απ’ το κακό. Τι είχαν να χάσουν; Έφεραν γύρα το χωριό να βρουν τα τελευταία υλικά, κανέλα και γλυκό γαρύφαλλο. Νερό είχε φέρει από το δικό της το χωριό. Παφλιώτικο νερό. Χαμογελούσε, μοίραζε ελπίδες, ζητούσε υπομονή κι ολημερίς μούσκευε το στάρι κι ύμνους ασταμάτητα τραγουδούσε: 

           « Όπως το στάχυ στον άνεμο έχει απαντοχή

έτσι κι ο νιος να μην σκύβει στον θάνατο.

Όπως τα στάρια ξεδιψούν και τα νταριά

Ν’  αλλάξει ρότα η ευλογιά,

      να γίνει ευλογία 

 Τα  μύγδαλα που κρύβουν μυστικά,

ας φανερώσουν στο λαό τη γιατρειά. 

 Αν δεν σας φέρω την υγειά

Να χάσω κάθε μου ομορφιά»

 Σιγόβραζε έπειτα τα κόλλυβα στο νερό. Ανακάτευε το στάρι, τόσο ώστε χυλός να μην γενεί κι η αρρώστια ξαναπάρει τα πάνω της. Σούρωσε μετά τον ζωμό, απλώνοντας πετσέτα καθαρή. Όσες νιές κι όσοι νιοί μαράζωναν ως τότε, ξανάνιωσαν σαν ήπιαν κολλυβόζουμο. Κι όλοι μαζί οι ευλογημένοι δόξαζαν την   κόρη  που έδωσε ζωή, νέα πνοή, στο χωριό τους!

Από τότες πίστευαν, ότι η ευλογιά κι η ευλογία,  λίγο απέχουν μεταξύ τους. Όπως ο θάνατος και η ζωή. Θέλει ν’ αποτολμάς, να μη φοβάσαι τη νιότη και την ομορφάδα σου να θυσιάζεις για τις ζωές που μόλις ανθίζουν.  Τότε είναι που η Ζωοδόχος Πηγή, αιώνια  θ’ αναβλύζει. Είχαν νιώσει, πως  όσες ζωές να προσπαθεί να κλέψει ο χάροντας, πάντα θα υπάρχει το νερό να καθαρίζει τα στίγματα κι όμορφες πολεμίστρες δέσποινες να παραστέκουν στη ζωή μας.