« Η Λέσβος των Ισάλων Ορέων»

Πώς ορίζεται η τέχνη; Το ερώτημα το βάζουν συχνά τεχνοκριτικοί, ζωγράφοι, συγγραφείς και ποιητάδες. Και δώστου οι απαντήσεις και δώστου να καδράρουνε οι ειδικοί ζωγραφιές, κείμενα, ποιήματα, εικόνες με ορισμούς: Κυβιστική τεχνική, ιμπρεσιονισμός, νατουραλισμός,  υπερρεαλισμός και άλλες τόσες τεχνοτροπίες και κινήματα.

Τούτη δω η εικόνα, όμως, τα ανατρέπει όλα. Τέχνη είναι οτιδήποτε αγγίζει   τις ψυχές τις αγιασμένες. Κι είναι αγιασμένες οι ψυχές που μπορούν και βλέπουν με άλλα μάτια τον Αϊ – Θαράπ’ τον μικρό, τον Άγιο Θεράποντα του Κόλπου Γέρας.

Τέχνη είναι το θαύμα. Το θαύμα είναι μπροστά στα μάτια μας. Αν δεν το βλέπουμε   είναι γιατί παραπλανά το νου, αλλοιώνει  τη ματιά μας, η προσκόλλησή μας στο δόγμα. Στο κάθε είδους δόγμα που βάζει παρωπίδες στη σκέψη μας και  νοθεύει το λογισμό μας.

Και ψάχνουμε, ύστερα, αν ο Χριστός στ’ αλήθεια περπάτησε  στα ύδατα της λίμνης Γεννησαρέτ. Μα, τούτη εδώ η φωτογραφία ανατρέπει το δόγμα. Τούτο δω το ξωκλήσι προβάλλει μέσα από τη θάλασσα και τα βουνά.

Είναι η τρίτη φορά που χρησιμοποιώ σε κείμενό μου την έκφραση «περί ισαλών ορέων». Σκεφτόμουν πάντα σαν την έγραφα: «Βουνά ίσα στο μπόι με τη θάλασσα;», «Θα σε περάσουν για τρελό», «Άιντε να αποδείξεις του λόγου το αληθές, άντε να πείσεις τον άλλον», «Άιντε να πείσεις  για την αλήθεια του λόγου, της  εικόνας, του θαύματος».

Μα, τούτη εδώ η εικόνα είναι μάρτυρας αληθείας. Είναι στο νησί μας που ο Θεός έκαμε τα πρώτα του βήματα. Πάνω από τη θάλασσα, πάνω από τα βουνά. Είναι στο νησί μας που οι άνθρωποι γίνονται ένα με τον Θεό, πιστεύουν στο θαύμα.

Κι ως μικροί θεοί διαβαίνουν πάνω από τα κύματα.

Στρατής Γιαννίκος