IEΡΑΣ ΕΛΥΤΡΑ

ΙΕΡΑΣ ΕΛΥΤΡΑ
Άρης Μικρασιάτης
Εκδόσεις «ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ» - 2009

Παράξενο νησί η Λέσβος, παράξενοι οι νησιώτες που την κατοικούν. Λες και ζουν σ’ άλλον κόσμο, λες και δεν τους αγγίζει το σήμερα. Το τελευταίο είναι που διατηρεί ακόμη ζωντανό ό,τι καλό έχει μείνει από το χτες και δίνει ελπίδα για ό,τι καλό στο μέλλον θέλει γεννηθεί.
Χρόνια και χρόνια οι Μυτιληνιοί ζουν στον κόσμο τους κι όσο να φαίνεται παράξενο, κι όσο να μη θέλουν να το παραδεχτούν είναι η ζωή των ποιητών που ζωγραφίζει τη ζωή τους. Οι ποιητές δικαιώνονται μετά τη σταύρωση, μα δικαιώνονται , αποκαθίστανται, γίνονται σύμβολα και οδηγούν. Οι ντόπιοι όσο εκείνοι ζουν δίπλα τους μπορεί να τους σταυρώνουν, να τους χλευάζουν, να τους λοιδορούν , μα στο βάθος τους πιστεύουν. Δεν είναι τυχαίο που όταν η συζήτηση το φέρνει στους παλιούς ανθρώπους του πνεύματος, ο απλός άνθρωπος μένει σιωπηλός. Δεν είναι μια οποιαδήποτε σιωπή. Είναι η σιωπή της ιεράς αποδοχής.
Οι ποιητές του νησιού γίνονται ένα με τον άνθρωπο, τη φύση, τον κόσμο. Πιστεύουν στο αδιαίρετο μικρόκοσμου και μακρόκοσμου. Το ανθρώπινο, το θείο, το μικρό και το μεγάλο, το ένα, τα πάντα, χωρούν παντού. Χωρούν ακόμη και σε ένα μικρό λεπτό ιερό περίβλημα , το ιερόν έλυτρον.
Ο Άρης Μικρασιάτης ένας από τον τόπο τούτο, γέννημα του κόσμου τούτου ,γίνεται ένα με τον τόπο , μας παραδίδει την ψυχή, τη σοφία , την ιερότητα της φύσης με τη συλλογή «ΙΕΡΑΣ ΕΛΥΤΡΑ». Δεκατέσσερα και επτά ποιήματα περιλαμβάνονται στη συλλογή που κοσμείται στο εξώφυλλό της από τον Αριστείδη Πατσόγλου.
Ο Άρης Μικρασιάτης καταθέτει στο θυσιαστήριο της ποίησης ,τις λέξεις ως ιερές στάμνες που θα θρυμματισθούν για να συντελεσθεί η θυσία του λόγου .
τότε που κρίνουν τον ποιητή
και σπάζουν τις λέξεις του
σαν τα πιθάρια στο κατώγι
στις πόρτες τα πλατύσκαλα
Ο ποιητής- ιεροφάντης δικαιώνεται στο πέρασμα του χρόνου , στη «στροφή του αιώνα».
Ως τη στροφή του αιώνα
θα ‘ρχεται ο τυφλός
να μας δείξει τα πλουμίδια στην πλώρη
και τις γοργόνες στα εξώθυρα
Η αλήθεια για τον ποιητή ταυτίζεται με την ίδια τη φύση. Γι αυτό σιωπά και αφίεται στη δίνη της, ακολουθώντας το αέναο δρομολόγιο του χρόνου, το δρομολόγιο του φεγγαριού.
Ζωή της γης χιλιόχρονη
σπείρε και σε μας
Ο νους στου Σταυρού τη μέρα
Μια αλήθεια βασιλικού
μαζεύει τις λιγοστές ώρες
……
Η σιωπή των ελαιώνων
….
ιι εμείς να φεύγουμε στο αύριο
μ’ ένα φεγγάρι
στο πιο ψηλό καβάκι
μέσα στη στέρνα
Ο μέρμηγκας ποιητής σωρεύει αιώνες κι άλλους αιώνες , ώσπου ο χρόνος- δικαιοκρίτης να τον πυρπολήσει μες στη σιωπή.
Οι αιώνες δε χωράνε
στον άβακα του ποιητή
περιμένουν την πυρκαγιά
του χρόνου και της σιωπής
Ο κύκλος του χρόνου κλείνει με μια αναγέννηση. Ο χρόνος τελετουργικά πυρπολεί τον ποιητή για να τον αναγεννήσει -αναβαπτίσει στα νάματα της φύσης.
Ο χρόνος σπυρί ροδιού
που αναζητά τη φύτρα του.
Είναι στη θάλασσα που κλείνει τον κύκλο του , αλλά ταυτόχρονα αναγεννιέται, ο ποιητής. Αναγεννημένος οδηγείται ξανά στη δίνη των αιώνων. Μια θεία μουσική ο παφλασμός των κυμάτων, η ηχώ της θάλασσας συνοδεύει τη νέα γέννα:
Ξύπνησα πάνω στη θάλασσα
Στα μάτια μου τα ίσαλα
……………………
θαλασσοπούλια μετέωρα
στην αγριάδα των βράχων
Είναι μια φωνή παμπάλαια, μια φωνή σύγχρονη, διαχρονική.
«’Αλασθα άλασθα
Των αιώνων φωνή»
Φίλε Άρη, το να γεννηθείς Μυτιληνιός είναι τίτλος τιμής. Το να γεννηθείς Μυτιληνιός και ποιητής είναι διπλή τιμή κι αβάσταχτο χρέος. Στο τελευταίο μένουμε και ζητάμε από τον συμπολίτη της Ιεράς Νήσου, να κρούει τα ρόπτρα της ποίησης και να ξυπνά συνειδήσεις και όνειρα της Ιεράς Θάλασσας :
Φίλε Άρη
«’Αλασθα άλασθα
Των αιώνων φωνή»

ΣΤΡΑΤΗΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ