Είδα το θάνατο κι άλλαξα γνώμη.
Πέντε χρόνια έζησα από κοντά τον κυρ Γιώργη που πάλευε με το Χάρο, πέντε χρόνια παρακαλούσα να τον πάρει, να γλιτώσει ο άνθρωπος από το μαρτύριο. Δυο φορές ήταν που ο χάρος έφθασε τόσο κοντά, μα τόσο κοντά ,που οι γιατροί πάψαν να μετράνε τα λόγια τους, μέτραγαν τα λεπτά που το χαροδρέπανο θα θέριζε μια ζωή.
Το βογγητό του θανάτου διαρκούσε ολονυχτίς, έχει γίνει συνήθεια , παρακαλούσες πότε επιτέλους θα βγει η πνοή να’ ρθει ο ΛΥΤΡΩΜΟΣ. Οι λέξεις ΕΛΠΙΔΑ, ΘΕΟΣ, ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ξεγράφτηκαν από τα χείλη, στη σκέψη μας δεν υπήρχε ΑΥΡΙΟ. Mόνο να ΄ναι κοντά το τέλος, κοντά η ανάπαυση, αυτό ελπίζαμε. Δυο φορές που γίναμε θεοί , δύο που διαψευστήκαμε. Ο ΘΕΟΣ, Η ΜΟΙΡΑ, Η ΖΩΗ ανέτειλε και την επόμενη μέρα.
Ένιωσα τότε ένοχος για τους εφηβικούς στίχους που σαν προσευχή πέρναγαν από το μυαλό μου:
« Ώρες και τούτες συναίνεση.
Κι ο Θάνατος
Εσαεί Αθάνατος
Τώρα κι ο Θάνατος
Συναίνεση»
Ένιωσα βέβηλος και πλήρωνα γι αυτά τα παρακάλια. Πλήρωνα που ένιωθα ΜΙΚΡΟΣ ΘΕΟΣ, πλήρωνα τη ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ με τον ΘΑΝΑΤΟ, τη ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ.
Τώρα μπορώ να αρνηθώ την «ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ», να πω ότι η «ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ» είναι ΥΒΡΙΣ. Δεν είμαι Θεός, δεν μπορώ να στερήσω το παραμικρό επόμενο δευτερόλεπτο από μια νέα Ανατολή, μια νέα Ελπίδα.
Δεν πιστεύω ότι Ανθρώπινο Χέρι μπορεί να «χαρίσει» ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ.
Αν υπάρχει θεός μόνο Αυτός μπορεί να κρίνει, αν δεν υπάρχει μόνο η μοίρα μπορεί να ζυγίσει μια ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου