Και κει που μ’ έπιασαν οι μαύρες μου...
Οι φίλοι μου έδειξαν το πρόσωπο της ανθρωπιάς.
Κάποιοι δεν παρατάνε τον αγώνα
Καλά τον Φαίδωνα τον γνωρίζω χρόνια.
Μια ζωή «φωνάζει» κουρντίζει ξυπνητήρια.
Τα ξυπνητήρια που αχάραγα ηχούνε στους κρεμαστούς καφενέδες της Μήθυμνας.
Είναι τα ξυπνητήρια που κύμα το κύμα ξυπνάνε τη θάλασσα και το νου μας. Και μη μου μιλάτε για παραλογισμό , γιατί χαμπάρι δεν παίρνετε οι ξύπνιοι.
Στη Γέρα ,ως τα σήμερα είχαμε τόσο πολύ σαματά που δεν έφθαναν καθόλου τα κύματα, που δεν ακούγαμε καθόλου τα ρολόγια. Ή μάλλον τα δικά μας κικιρίκου δεν βγάζαν χρυσά αυγά (αυτός μάλιστα είναι παραλογισμός) και δεν τα ταϊζαμε.
Τελευταία όμως κάτι αλλάζει σιγά σιγά. Δεν ξέρω, περιμένω έναν σεισμό. Υπόγειο φουρνέλο ετοιμάζεται. Έτοιμα είναι να χτυπήσουν τα κδούνια. Υπάρχει συντονισμός.Συντονισμός δυνάμεων σ’ ένα κοινό όραμα, πέρα από τους παράδες , τον ατομικισμό, τα μαξούλια.
Ήμουν πεσμένος, ήμουν χαμένος. Ώσπου σήμερα μού ήρθαν μηνύματα, μηνύματα ανθρώπων με ανάστημα. Κι είπα να σηκωθώ.
Ας είναι καλά ο Γιώργος με τη ζωντάνεια και το ελπιδοφόρο ε-μαιλ του, ο Δημοσθένης η ήρεμη δύναμη , ο πάντα μάχιμος Στρατής. Τόσα μηνύματα σε μια μέρα, μηνύματα που δεν πίστευα , ο άπιστος.
Ας είναι καλά κι ο Αιώνιος - Ιόνιος φίλος Μοναστηριώτης.
Μ’ ένα απόσπασμα από μήνυμα – ποίημα του Νίκου κλείνω τούτο το σημείωμα:





Α ,ΣΤΡΑΤΗ ΣΤΡΑΤΕΛΗ
ΤΙ ΠΙΚΡΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ
Α ΣΤΡΑΤΗ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΕΛΙ
ΠΩΣ ΜΟΣΧΟΒΟΛΑΕΙ Ο ΔΥΟΣΜΟΣ





ΓΕΜΙΣΕ Ο ΤΟΠΟΣ
ΠΡΟΓΑΣΤΟΡΕΣ ΤΗΣ ΟΙΗΣΗΣ
ΜΕ ΔΙΧΑΣΜΕΝΗ ΟΨΗ
ΠΟΥ ΤΑΛΑΝΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ
ΜΕ ΦΟΒΟ ΚΑΙ Μ’ ΑΝΑΓΚΗ
………………………..

ΜΑ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ
ΔΕΝ ΗΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΡΕΨΕΙ
ΠΕΙΝΕΣ ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΞΕΙ
ΔΥΟ ΣΤΑΛΕΣ ΝΕΡΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ
ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΙΑ