Δεν πρέπει να είμαι καλά. Ή μάλλον η ζέστη μου πυρώνει το μυαλό. Ύστερα από καιρό βρήκα ότι μπορώ να ανακοινώσω ταυτόχρονα σε 10 φίλους μια νέα ανάρτηση, χωρίς να κουνήσω το δακτυλάκι μου. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν ένας κατάλογος. Ας είναι , όσο γερνάω , μαθαίνω.

Ετοιμάζοντας τον κατάλογο,νόμιζα ότι τα ονόματα ήταν τυχαία.

Τώρα που τον κοιτώ ξέρω ότι τίποτε δεν έγινε στην τύχη. Φίλοι μικροί και μεγάλοι , φίλοι χρόνων πολλών καρδιακοί, φίλοι που παλέψαμε μαζί, ξενιτεμένοι οικογενειακοί φίλοι ,φίλοι από το γυμνάσιο ,φίλοι παιδικοί.

Δεν λείπει κανείς. Ανάμεσα στην πιο νέα και στο γηραιότερο , πόσο ομοιότητα , πόσο ανθρωπιά.Ο Δημήτρης , γηραιότερος , ίσως ο πιο φίλος κι ας περάσαμε λίγο καιρό μαζί . Ο άνθρωπος ,ο φίλος , αυτός που αγάπησε το πεντάφυλλο της αυλής, αυτός που μας κατανόησε όλους, που ήταν μαζί μας όταν είμασταν οι άλλοι χώρια. Η Ντίνα, η πιο νέα και πρόσφατη φίλη. Δεν τη συνάντησα ως τώρα. Δεν αλλάξαμε παρά μόνο μηνύματα μέσω του διαδικτύου. Δεν ξέρω μα αυτό το κορίτσι φαίνεται αισιόδοξο . Δημήτρη σ' ένα΄τόπο που όλοι αγαπάμε να κλαιγόμαστε , ένα κορίτσι κοιτάζει το "Χάραμα" στον Κόλπο της Γέρας , κοιτάζει το μέλλον και χαμογελά. Δημήτρη , μπορείς να είσαι, να είμαστε αισιόδοξοι.