Υπήρξαμε μια μέρα

Στίγματα συμπαντικής λεκάνης
Η κηλίδα μας πότε γελούσε ψεύτικα
Κι άλλοτε ένιωθε τη συγχορδία των ρόδων
Με λίγα λόγια: Ανθούσε και εσήπετο.
Απλωνόταν την άνοιξη.
Έπηζε το χειμώνα.
Το καλοκαίρι ετήκετο.

Μα τα ωραία Πάθη μας
δεν τα ελογαριάζαμε.
Ή μάλλον μετρούσαμε ,μετρούσαμε
Και ταμιεύαμε οι λωλοί , το μέλλον.
Εκπορθώντας την Αιολίδα
Ιχνηλατώντας ασύστολα τη Σμύρνα
Λησμονήσαμε τον Άδωνι

Ήταν τότε που μύρισε η ζωή μας
Λίβανον λαμπριάτικον, τουτέστιν
Το σεσηπώς άρωμα του «Λάμπρου».
Έτσι άρχισε η εξερεύνηση
Των διαυγών μετάλλων.
Έτσι άρχισε η εξερεύνηση
του θαλάσσιου πόρφυρα.
Του κατακόκκινου Ιόνιου κήτους
Που βροχθίζει τη νεότητά μας,
Στην αστράπτουσα χοάνη
Της αστρικής κοιλίας του.

Πότε λοιπόν θα επιστρέψουμε
Την ημέρα που δανεισθήκαμε;
Πότε λοιπόν θα επιστρέψουμε;
Έτσι καθάριοι, έτσι απλοί
Φιλέρημοι των κήπων
Που αγαπήσαμε
Φύλακες των Αρχάγγελων
Των άστρων οι φρουροί
Σωματοφύλακες του Σύμπαντος

Γιαννίκος Στρατής
Δημοσιεύτηκε στο ΕΜΠΡΟΣ