Οι Νικηφόρες Ζωγραφιές

Στρατῆς Γιαννῖκος

Ζωγραφιά των Θεοφανείων από τον 
προ τετραετίας μαθητή μου Νικηφόρο

_      Στρατή  μου  καταργούνε τις εικόνες !

Αυτό το «Στρατή μου» ήταν που με ταρακούνησε ! Αυτό το «μου» δεν ήταν παράκλησης, υποταγής, θαυμασμού. Με έβαζε να σκεφτώ παραπέρα. Να εντρυφήσω στην αγωνία, στο παράπονο, στη διεκδίκηση του δίκιου. Δεν ήταν το  «μου»  της οικειότητας που παρακάμπτει την ιεραρχία. Ήταν το «μου» της συγκατάβασης στις αγωνίες και στους πόθους της κοινότητας που βρίσκεται σε κίνδυνο. Μα για ποια  κοινότητα μιλάμε άραγε στη σημερινή εποχή; Ποιος νοιάζεται,  για ποιον νοιάζεται, όταν το αιμοβόρο «εγώ» κουμαντάρει τα θέλω και τις πράξεις των ανθρώπων;

Κάθε εποχή έχει τα πάνω  της και τα κάτω της. Κάθε εποχή έχει τις επικύψεις και τις αντιστάσεις της. Οι επικύψεις βαθαίνουν το σκοτάδι, οι αντιστάσεις φεγγοβολούν και σκορπίζουν τον ζόφο του ερέβους. Κι  η Αγγελική  πίστευε στην κοινότητα κι αγωνιούσε:

_ Στρατή  μου  καταργούνε τις εικόνες! Θρησκευτικά σύμβολα δεν θα επιτρέπονται σε δημόσια κτίρια. Αύριο θα τις αφαιρέσουν κι από τα σχολεία.

Είχε ακούσει τόσα και τόσα αυτές τις μέρες. Οι «προοδευτικοί» καταργούνε τις εικόνες από τις αίθουσες των δικαστηρίων, από τις δημόσιες υπηρεσίες, από τα νοσοκομεία, από τα σχολεία.  Οι εικόνες εξοβελίζονται στο πυρ το εξώτερον. Κανένα σημάδι δεν πρέπει να υπάρχει!

Την καθησύχασα, της χαμογέλασα:

_ Και δεν χαίρεσαι Αγγελική ; Και δεν πανηγυρίζεις; Ας είν’ καλά ο Νικηφόρος!

Παραξενεύτηκε με τα τελευταία λόγια μου. Περίμενε μια διαφορετική αντίδραση. Δεν ήξερε αν την δοκίμαζα, αν εκείνη τη στιγμή ειρωνευόμουν, αν τσιγκλούσα την πίστη της. Ξεκρέμασα  από τον τοίχο  του γραφείου μου  μια παιδική ζωγραφιά. Τα ανορθόγραφα «Θεωφάνια» του Νικηφόρου!

_ Τούτη δω την εικόνα μού τη χάρισε ο Νικηφόρος. Σε πειράζει που είναι ανορθόγραφη; Σε πειράζει που είναι παιδική; Ποια νομίζεις  έχει μεγαλύτερη συναισθηματική αξία. Μια εικόνα, αναπαραγμένη φωτογραφία σε χιλιάδες αντίτυπα ή μια ανορθόγραφη εικόνα ζωγραφισμένη από τα χέρια  ενός παιδιού;

_ Οι ανορθογραφίες των μεγάλων με ενοχλούν, μού απαντά. Τούτη εδώ είναι ζωγραφισμένη με την ψυχή ενός παιδιού.

_ Οι ανορθογραφίες Αγγελική, δεν μπορούν να σβήσουν την ψυχή ενός παιδιού. Κι αν ο «νόμος» ξηλώσει τις εικόνες από τα γραφεία, από τα σχολεία και τα δικαστήρια, δεν θα μπορέσει ποτέ να τις ξεριζώσει από την ψυχή μας.

_ Η ψυχή μας;

_Ναι η ψυχή των παιδιών θα φωτίζει τους τοίχους των τάξεων με Νικηφόρες παραστάσεις του βαπτιζόμενου Χριστού. Η κτίση θα είναι πιότερο από ποτέ φωτεινή. Ο Ιορδάνης θα είναι καταγάλανος. Ο Ιωάννης ταπεινός. Οι άγγελοι με προτεταμένα  τα χέρια θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον Χριστό. Το Άγιο Πνεύμα εν είδη περιστεράς θα βεβαιώνει του Λόγου το Αληθές. Κι ο Θεός,  ο Μέγας  Πατέρας  θα μάς κοιτά, από ψηλά,  γελώντας: «Ιδού Νικηφόρε, ο  Υιός  μου ο αγαπητός, εν ώ ευδόκησα».

Η Αγγελική ησύχασε. Τώρα γνώριζε πως οι εικόνες των παιδιών ζωντανεύουν το θαύμα Του. Τώρα γνώριζε πως ο Θεός ξεπλένει τις αμαρτίες του κόσμου, βαφτίζοντας – ζωγραφίζοντάς τες  με τον  χρωστήρα ενός παιδιού.