Bράβευση Νίκου Μοναστηριώτη

Στις 9 Δεκεμβρίου 2012 επιδόθηκαν τα Βραβεία

του  ΚΘ´ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ 2011

ΤΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ

   

Την Κριτικὴ Επιτροπή,  αποτελούσαν ο κ. Γεώργιος Σπανός, Καθηγητὴς Παιδαγωγικής-Πρόεδρος του Τμήματος Φ.Π.Ψ. του Πανεπιστημίου Αθηνών, η κα Γεωργία Καλογήρου, Αν. Καθηγήτρια Διδακτικῆς της Λογοτεχνίας τοῦ Π.Τ.Δ.Ε., και ο κ. Ευριπίδης Γαραντούδης, Αν. Καθηγητὴς Νέας Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Υποβλήθηκαν συνολικὰ 140 έργα: 88 ποιητικὲς συλλογές, 48 πεζογραφήματα και 4 δοκίμια.

Στὴν ΠΟΙΗΣΗ ΒΡΑΒΕΙΟ έλαβε :

Η ποιητικὴ συλλογὴ του Νίκου Μοναστηριώτη, μὲ τίτλο:

«Ἐν αὐγῇ καθαρᾷ».

Στην ανάρτηση  παρουσιάζουμε :   

1. Το βίντεο από το  σκεπτικό της βράβευσης του Νίκου Μοναστηριώτη, όπως το παρουσίασε ο Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής κ. Γεώργιος Σπανός.

2. Αποσπάσματα από την ποιητική σύνθεση του Νίκου Μοναστηριώτη «ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ ΠΛΟΥΣ»

3. Το ποίημα του Νίκου Μοναστηριώτη

                   «ΙΟΝΙΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΤΑ ΝΕΩΝ ΑΣΤΩΝ»

 Νίκος Μοναστηριώτης - Στρατής Γιαννίκος
 (Φ.Σ. Παρνασσός , 9 Δεκεμβρίου 2012)

«ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ ΠΛΟΥΣ»

«Περιμένουν από σένα τις νύχτες

Να φάνε από σένα τα κομμάτια σου

τις σάρκες, το αίμα , την ψυχή σου στο χάραμα

Γιατί νομίζουν έτσι, πως περνάνε για λίγο

Στον παράδεισο»

…………………………………

«Εκεί θα δεις ολόγυμνο μέσα στη νύχτα

το Θαύμα που πετάγεται αγγελικό

να καταλύει την Ήττα

Στο Αλφάβητο ξανά θα γυμναστείς

και θα φωνάξεις Σύγκορμος, Άλφα και Βήτα»

……………………………………

«…στη βίγλα του Αθάνατου Θανάτου θα μεθάς

και τη μεγάλη τη Φωτιά θ’ ανάβεις μες τη νύχτα.

Στις τελετές της Άνοιξης μια μαλακή ευνή

θα σου ανοιχτεί, για να πλαγιάσεις σ’ ένδροσο βράδυ.

Τα όνειρά σου θα ‘χουν φως και κάτι από τον Άδη

ρόδων στοχαστικών, όσων δροσιά απέπνεαν ακόμη

κι έβλεπαν μόνον αυτοί, θαύμα που έφεγγε σα φως

λυτρωτικό οι γυμνοί της ώμοι»

………………………………….

                   ΙΟΝΙΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΤΑ ΝΕΩΝ ΑΣΤΩΝ

 Ε ! εσείς παιδιά των νέων αστών

Δεν μπορείτε να γνωρίζετε , ότι η αστροφώτιστη φύση μου

Ζυμώθηκε μες στην πριγκηπική μου επικράτεια

Των αγρών της πρώτης μου Χαράς  .

Δεν είδατε πότε εσείς τη λιτανεία της Αυγής

Στα  ηδυόνειρα έαρα να καταλήγει στον Ύμνο .

Και δεν ακούσατε ποτέ εωθινά μηνύματα της εύλαλης σιωπης

Αφουγκράσματα λόγγου , πολύστομες ανατολές, ροδίσματα

Και πορφυρίσματα θειας εσπέρας .

 Δεν είδατε ποτέ εσείς

Μες στα  θεόκλειστα σύνορα του αστικού μυαλού σας

Και των αστών γονέων σας , οράσεις φύσεως αειπάρθενης

Ωραία χαμόγελα καλόκαρδων νεκρών, όπου τώρα είναι

Πιο ζωντανοί από μυριάδες τάχατες ζώντες από εσάς .

 Δεν εχαθήκατε ποτέ εσείς  γλυκύτατο απόγιομα

Μέσα στου Αυγούστου τους πικροκύανους λόγγους

Εκεί στης νήσου μου τ ανεμοσάλευτα  αειθαλή μονοπάτια..

 Δεν πλημμυρίσατε από μυστήριο της Μάνας Γης

Και μιας Ομηρικής Μητέρας εκεί δίπλα στα καλλίροα

Νάματα των ποταμών της νήσου μου, που μ’ έτρεφε

Τις κρύες νύχτες με παραμύθια του Ομήρου ,δίπλα σε

Ιερές θάλασσες τόσο κυανές,που εσπαρταρούσαν από

  τη μελανή χαρά του Νόστου της πατρίδας

Της μάνας ,των ανθρώπων εκείνων που φιλήσαμε

Χαρές της μνήμης που ερχόνταν απ’  την απλότητα

 Κι από την καλοσύνη

Βρεθήκατε ποτέ σ Ανάληψη κι είδατε την καρδιά του Μυστικού                                                                                 

Να υψώνεται

Έχετε ακούσει εσείς ποτέ , θρυμμάτισμα ελιόφιλων

Στο βάδισμα μιας νύχτας ασημένιας

Διαβήκατε ποτέ με άνεμο μέσα σε ισχυρούς πευκώνες

Ακούσατε ποτέ την τρέλα των πουλιών

Στο πανηγύρι των ήχων

 Σας έχει μαγνητίσει ποτέ σελήνη αργυροφώτιστη

Κι έχει χαθεί ο νους σας  απ' τ' ανεξήγητο

  Είδατε σεις ποτέ σε θαμπη πρώτης γέννησης

Του πολύπικρου πόντου το κορμί

   Έχετε δει εσείς  οι ανυποψίαστοι

Τα μέγαρα και τα παλάτια της καταγωγής μου

Όπου οι κάλυκες της όσφρησης είναι πουλιά πτητικά

Που ξυπνάνε αιφνίδια  στη χαρμόσυνη μνήμη .

 Έχετε συνγιορτάσει με τον Άρτο και τον Οίνο

Με τη συγγένεια  του ζώου, τον κοχλασμό 
του ανασασμού του

Τις άγριες νοτισμένες μέρες. 

  Έχετε δει τους λύχνους θειας Εσπέρας

Γαλάνισμα καπνού επάνω απ την ειρήνη των οίκων

Εσπερινά τριζόνια στις ρωγμές της αγροικίας

  Έχετε συναπαντηθεί με τόση

  Ανείπωτη Χαρά μεσάνυχτα .

  Μα δεν εμπόρεσε να γαληνεψει μέσα σας

Καημός κρυφής πατρίδας ,πιο τρυφερός κι απ τη μητέρα

  Ω! Σπίτι αγαπημένο , Οίκε της μνήμης μου

Αγρέ της πρώτης μου Χαράς , δεν είμαι μόνος...

  Έχετε κοινωνήσει ποτέ

 Τ Αντίδωρο της Φύσης
Είδατε λίχνισμα καρπού σε πυρωμένο Ιούλη

Σαύρα ν ακινητεί στο λαύρωμα της πέτρας

Νεροσυρμή που μέσα της τρεμίζουν φύλλα

Και ηλιοσάλευτα άστρα

Κι αλλάζουν όλα τα νερά τα μυθικά λουλούδια

Που αχνίζουν ξάφνου την αυγή

Σαν πρωτογέννητα και αγγελοκρουσμένα  .

   Σας ξάφνιασε της γαλαζοϋφαντης όχεντρας

Τα σπαρταρίσματα στα ανεμότρεμα χόρτα

  Ω γη μου κι ω πατρίδα μου γαλανοφόρα

Τι ολόχρυσοι  καημοί το θέρος , τι κάμποι

Τι αθέριστοι του Ήλιου οι θρίαμβοι

Τι κυανά του Αυγούστου, τι σφριγώδη

Πέλαγα κινείς μέσα μου και θάλλεις

   Κι εσείς παιδιά των νέων αστών

Με τους αστούς ασφαλισμένους σας γονέους

Με σφαλισμένες όλες τις αισθήσεις

Με στεγνωμένα όλα τα ρέμματα από μυρσίνες κόρες

Με σιωπημένα τα πολύφθογγα νάμματα

 Που πριν γεννούσανε νύμφες στις όχθες τους

  Έχετε μπει ποτέ σε αστροράγιστη ρεματιά

Σε πικροκύανο λογγό ακούσατε

Την εσπέρια οσμή του δεντρολίβανου

 Έχετε οσμιστεί επιτέλους

 Πατρίδα άλλη

Από την αστική σας λογικότητα .

  Την τακτοποίηση του αστικού μυαλού σας

Έχει ποτέ συνεπάρει άνεμος αλλόφρων

Καρδιά που σπαράσσει από τον άνεμο

 Των ακοίμητων ψυχών

   Ω ψυχή της πατρίδας μου που δεν γνωρίζουν

Πως είσαι θαύμα σπάνιο  μες στην αυγή των κόσμων

Πως είσαι μητέρα ανεπανάληπτη

Καθαρός κοχλασμός ασύλληπτου άστρου

Που τρεμίζει και φυσάει ανάλαφρα το σύμπαν   

                                                                            30/03/2007