Κάποτε ήταν μια βάρκα. Πάγαινε μεσοπέλαγα. Καλός ο καπετάνιος, καλοί οι ναύτες. Μα σαν κουράστηκαν - τράβαγαν δα χρόνια κουπί –είπαν ν΄ αλλάξουν τιμονιέρη. Στο πρώτο νησί που έπιασαν βγήκαν στη στεριά οι πιο πολλοί. Μπήκαν καινούριοι στη βάρκα. Μόνο δυο- τρεις παλιοί έμειναν, κι αυτοί με την προϋπόθεση πως θα πάνε τη βάρκα κάμποσα μίλια πιο μακριά κι έπειτα σ΄ άλλο νησί θα αράξουνε κι εκείνοι . Ίσα που να μάθουν το χειρισμό των άλμπουρων στους νέους και θα αφήσουν τη βάρκα να αρμενίζει στα πέλαγα.
Μα σαν ο νιος καπετάνιος πήρε τη λαγουδέρα στα χέρια, ως ανασφαλής φελλός κι απροσάρμοστος εκ φύσεως ,αλλοπαρμένος με τα λιλιά της εξουσίας που μόλις φόρεσε , σαν πήρε το λοιπόν το τιμόνι, νόμιζε πως η θάλασσα είναι ίσιος δρόμος κι ότι φυσά πάντα κατά πως θέλει η σκούφια του.
Άρχιζε να ανακατώνει τα ρούχα των παλιών ναυτών, να πετά τα αρμυρισμένα πουκάμισα, τους φόρεσε σιδερωμένα κι ατσαλάκωτα και συν τοις άλλοις πετά όξω από τη βάρκα τον ναύτη που ήξερε λίγο – πολύ τη στράτα. Ο ναύτης μας δεν μίλησε ,ΕΒΓΑΛΕ ΤΟΝ ΣΚΑΣΜΟ. Όχι πως δεν πικράθηκε , μα αγαπούσε το σκαρί, ήταν δεμένος σώψυχα με τη βάρκα.
Όσοι απ’ τους παλιούς είχαν μείνει τσιμουδιά. Τους ζάλιζαν τα σιρίτια κι η ψευτοαρχοντιά.
Σκύψαν το κεφάλι και νόμιζαν πως θα πάνε με τη βάρκα και τον καινούριο καπετάνιο στον Παράδεισο. Δεν γνώριζαν οι κακόμοιροι .Γύρισε ο καιρός, τα γλέντια τέλειωσαν. Αρχίσαν τα μαλώματα, η βάρκα έγερνε. Κι είπαν να πάρουν τον μπόγο με τα άπλυτά τους και εγκατέλειψαν τη βάρκα.
Κι ήρθαν άρον – άρον καινούρια αφεντικά. Κι θες από απειρία, θες από αποκοτιά, άρχισαν να λαλούν κι αυτά. Κι η βάρκα να τραβά το δρόμο της. Κι αστόχησαν οι νέοι καπεταναίοι. Και πάνω που έγερνε η βάρκα και έμπαζε νερά είπανε να τη σώσουνε αυτοί που άρον – άρον την εγκατέλειψαν.
Ρε σεις, καινούρια και παλιά αφεντικά. Πάρτε το χαμπάρι η βάρκα, ΟΣΟ ΜΙΛΑΤΕ θα ΜΠΑΖΕΙ ΝΕΡΑ. Ρε σεις ΒΓΑΛΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟΝ ΣΚΑΣΜΟ, πιάστε κουπί. Με λόγια δεν τραβά η βάρκα μας μπροστά.
Τα ΛΟΓΙΑ φέρνουν ΑΚΡΙΣΙΑ .
Βάλτε επιτέλους χαλινάρι στο νου και στα λόγια σας.
Φελλοί που σας μέθυσε η αρμύρα και νομίσατε πως θα κλέψετε τη δόξα της άγκυρας, τη δόξα του βυθού , όπως θα έλεγε κι ο θείος Οδυσσέας, βρε καλά σας αρμένιζε η βάρκα. Βρε ,άλλα σας έλεγε ο θείος σας ο Ελύτης με το λογοπαίγνιο για τους φελλούς και τις άγκυρες: «Μια μέρα θα ΄ρθει που ο φελλός θα μιμηθεί την άγκυρα και θα κλέψει τη γεύση του βυθού» .
Βρε πάρτε το χαμπάρι η βάρκα θα ταξιδεύει και χωρίς τα ρεζιλίκια σας.
ΣΤΡΑΤΗΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου