Ο ΔΙΟΔΟΤΟΣ ΚΙ Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ

Στις 3 του Δεκέμβρη συμπληρώνονται 64 χρόνια από τα Δεκεμβριανά του 1944.
Τον εμφύλιο τον πληρώσαμε ακριβά , με μίσος σφαγές, πισωγυρίσματα. Όταν η δίνη του πρώτου αίματος παρασύρει το μυαλό, τότε πάνε χαθήκαν όλα. Σήμερα δεν θα επιρρίψουμε ευθύνες σε δεξιούς κι αριστερούς.

Σήμερα θα θυμηθούμε τους εμφύλιους σπαραγμούς και θα σωπάσουμε .
Θα θυμηθούμε :Τον εμφύλιο Αχιλλέως και Αγαμέμνονος, τον Πελοποννησιακό, των διαδόχων του Μεγαλέξανδρου, της Εικονομαχίας, τον εμφύλιο Επανάστασης της 1823 -1825, τον Εθνικό Διχασμό.
Δυστυχώς , εκτός από τα σωματικά και ψυχικά ερείπια που αφήνει η εμφύλια διαμάχη, πνίγει και τις σώφρονες φωνές .
Σήμερα το μόνο τρισάγιο που μπορούμε να κάνουμε είναι να χαράξουμε στη μνήμη μας τα λόγια του Διόδοτου, του ανθρώπου , του Αθηναίου που πάσχισε να μην χυθεί αίμα ελληνικό, του ανθρώπου που απεσόβησε μια σφαγή, που εμπόδισε την πατρίδα του από το να προσθέσει στην ιστορία της μια κηλίδα όπως της σφαγής των Μηλίων.
Σε κάθε εμφύλιο χαμένοι είμαστε όλοι μας, κερδισμένοι οι οχτροί μας. Γελάνε τότε τα ασκέρια των Περσών, των Τούρκων, των Φράγκων,των Εγγλέζων, των Αμερικάνων

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΔΟΤΟΥ

Μετά την αποστασία της Μυτιλήνης (428 π.X) οι Αθηναίοι και συγκεκριμένα με πρόταση του Κλέωνα, αποφάσισαν να σκοτώσουν όλους του άνδρες της Μυτιλήνης και τα γυναικόπαιδα να τα πουλήσουν δούλους. Η πρόταση του Κλέωνα ψηφίστηκε από την Εκκλησία του Δήμου (427 π.Χ.) και ξεκίνησε μια τριήρης για να μεταφέρει την απόφαση στη Μυτιλήνη .
Την επόμενη μέρα ο Διόδοτος έκανε καινούρια πρόταση σε νέα συνεδρίαση της Εκκλησίας του Δήμου και ανακλήθηκε το ψήφισμα. Μια δεύτερη τριήρης ξεκίνησε αμέσως για να προλάβει την πρώτη. Οι κωπηλάτες της δεν έπαιρναν ανάσα (Ο Θουκυδίδης λέει ότι είχαν πάρει μπαξίσι κι από τους πρόξενους της Λέσβου που ζούσαν στην Αθήνα).

Η δεύτερη τριήρης έφθασε στη Μυτιλήνη λίγο μετά την πρώτη όταν διαβαζόταν το ψήφισμα. Ίσα που πρόλαβαν το μακελειό. Σκοτώθηκαν μόνο οι πρωταίτιοι, ο Θουκυδίδης μιλάει για 1000, πρέπει να έχει γίνει όμως όπως πολλοί παραδέχονται λάθος στα χειρόγραφα και να ήταν 30 (Λ =30 Α’= 1000)


Εικόνα : Ο Θουκυδίδης , Μονή Φιλανθρωπινών - Ιωάννινα

Παρακάτω ακολουθούν σε μετάφραση του Ελ. Βενιζέλου αποσπάσματα από το έργο του Θουκυδίδη.

Ο λόγος του Διόδοτου είναι στο κεφάλαιο 41 Το «τρέξιμο» των κωπηλατών στο κεφ. 49

Η Θεια - Αριάδνη

Η θεια Αριάδνη ήταν γειτόνισσα μας στο καμπο, οπου περνουσαμε τους πιο ζεστούς μήνες της χρονιάς ως του Αγίου Δημητρίου σχεδόν. Τα περιβόλια μας συνόρευαν σε μια πλευρά, αλλά η κατούνα των ήταν στην άλλη άκρη πάνω στην "κεντρική λεωφόρο" της Απιδιάς Λάκκου. Τη Θεια Αριάδνη τη γνώριζα όμως πολύ καλά και γι΄ άλλους λόγους.Συνέβαινε κείνα τα χρόνια ο Μπαρμπα-Στρατής, ο άντρας της, νάχει μπακάλικο στο χωριό, και για τις ανάγκες της γειτονιάς άνοιγε στον κάμπο -σε μια αποθηκούλα πλάι στην κατούνα- ένα παράρτημα του μαγαζιού του, που το δούλευε ολημερίς εκείνη. Κι΄ εκεί ήμουν ταχτικός πελάτης για δικά μας ψωνίσματα ή και "χουσμέτια". Και σαν πελάτη μ’είχε η Θεια Αριάδνη από καλό μάτι που λέμε.
Για κακή μου τύχη όμως έλαχε να υπάρχει κι΄ ένα δεύτερο παράρτημα μπακαλικής στο μαχαλά, του «Τσιφαλελ΄» πεντακόσια μέτρα παρακάτω. Και κάθε φορά που είχα εντολή να ψωνίσω απ΄ εκεί, είχα τύψεις πώς να περάσω τον τράφο της θεια Αριάδνης δίχως να πάρει χαμπάρι, πως αλλαξοπίστευσα.Κείνες οι "συμπληγάδες" μου κόστιζαν και ώρα απ΄ τοπαιχνίδι μου να παραφυλάγω πότε θα ΄μπαινε στο σπίτι ήστο μαγαζί, αλλά και νεύρα ώσπου να προσπεράσω απαρατήρητος. Γιατί δεν ήθελα να τα χαλάσω μαζί της, μιας και με είχε σε μεγάλη υπόληψη, αφού ήμουν όπως έλεγε -όχι πως θέλω να το καυχηθώ τώρα στα γεράματα- το "καλύτερο μουρέλλ’ τς γειτουνιάς μας".

Ήταν -καθώς λέγαν όλοι- μια επιδέξια νοικοκυρά και τετραπέρατη γυναίκα, ο λόγος της είχε βάρος και οι "συμβουλές" της ζυγίζανε καντάρια. Όλες οι γυναίκες την σέβονταν, την πρόσεχαν και προπάντων την ....άκουγαν. Εκτός από μια τσεκουράτη φωνή, που δεν χάριζε σε κανέναν κάστανα κι΄ έδινε τον τόνο στη συνηθισμένη βραδινή γειτονιά της ακρογιαλιάς, έπαιρνε πρωτοβουλίες για λειτουργίες στα ξωκλήσια, διοργάνωνε εκδρομές στα Θέρμα, στον
Άγιο Ερμογένη ή σε πανηγύρια. Ποια γυναικούλα νάλεγε «Όχι» στην Αριάδνη;

Ένα σπιτικό υπόδειγμα φαμέλιας και τα παιδιά τους, τη λεύτερη ακόμα κόρη των τη Ρηνούλα –γιατί τη μεγάλη την Άννα, που ‘τανε παντρεμένη στην Αμερική δεν την πρόλαβα- και τους δυο γιους των, τάχανε στη μικρη μας κοινωνία όλοι για παράδειγμα. Έλαμπε κι΄ άστραφτε το νοικοκυριό της, οι συνταγές της δίναν και παίρναν για γλυκίσματα, μαγειρευτά, κεντήματα ή γιατροσόφια. Η μεγαλύτερη όμως επίδοσή της ήταν να κουμαντάρει το σπίτι της με σίγουρο και σταθερό χέρι αόρατη.
Τ΄ αφεντικό κι΄ο νοικοκύρης ήταν κι΄ έμενε πάντα ο Μπαρμπα-Στρατής.

Δημήτρης Κεφαλίδης