5 Σεπτεμβρίου 2008

ΩΡΑΙΟΤΗΤΑ


Πόσο αργά σ' αγάπησα,ωραιότητα,
τόσο παλιά και τόσο νέα!
Πόσο αργά σ' αγάπησα!
Ήσουν εντός μου ,κι εγώ ήμουν εκτός.
Εκεί σε αναζητούσα.
Στις μορφές των πλασμάτων σου ,
ο άμορφος εγώ, την ομορφιά κυνηγούσα.
Ήσουν μαζί μου , και δεν ήμουν μαζί σου,
γιατί μακριά σου με κρατούσαν
οι ομορφιές ,που θα ήσαν ανύπαρκτες
αν μέσα σου δεν υπήρχαν.
Όμως εσύ με κάλεσες,με φώναξες,
και βρήκα την ακοή μου.
Έλαμψες και άστραψες, και είδα το φως μου.
Το άρωμά σου σκόρπισες και το ανέπνευσα.
Το πνεύμα μου σε αγκάλιασε ,
και σε γεύτηκα, σε πείνασα ,σε δίψασα.
Με άγγιξες, και λαμπάδιασα για την ειρήνη σου.


Νέρων

1 σχόλιο:

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Ένα τόσο ωραίο ποίημα πως είναι δυνατόν να βγήκε από ένα τόσο βίαιο και σκοτεινό άνθρωπο! Προφανώς αυτός ήταν και ο σκοπός της ανάρτησής του: Να καταδείξει αυτό που προανέφερα. (Υποθέτω)