Του Θέρους Εξωμότης

Γιαννίκος Στρατής


Πλέουνε τα καρπούζια, δροσερά
στου κήπου τη δεξαμενή
Και πάνω τους περήφανα
Χοροπηδάνε
Της Παναγιάς υπασπιστές
Πράσινα φανταράκια.
_τα τρελοαλογάκια _

Δεν την αντέχω τόση ομορφιά .
Το θέρος θέλει ήρωες
με ξύλινα σπαθιά.
Τη νιότη .Με πάθος
Αδιάκοπα
Θέλει να κυνηγά.

Μα, όχι !
Δεν δίνω τα σωθικά μου
του ήλιου προσφορά
Στου πόντου το βυθό
δεν γονατίζω.
Δεν παρακαλώ.
Μα, όχι ! Φτάνει ! ΄Ως εδώ !

Σκιάδι, ασπίδα τη λογική μου
στου ήλιου απλώνω τη φωτιά.
Λάδι ρίχνω στη θάλασσα.
- το μύρο του Έλληνα, το ιερό -
Ήσυχα αναχωρώ.

Τώρα άνοιξα πανιά
για τόπους μακρινούς ,
για άλλες εποχές
Στοιχειά αγριέψτε
Θύμωσε θέρος, όσο θες
Τα ηφαίστεια σου,
ας ψάξουν νά ’βρουνε
υπάκουες,
ραγιάδικες ψυχές .